Bernard Vandamme:”Catch heeft alles wat een ideale soap te bieden heeft”

“Iedere val die je maakt, is een kleine whiplash,” bekent wrestler Bernard Vandamme, “Door de jaren heen heb ik al zes operaties ondergaan. Net daarom zwoer ik dat ik na elke breuk waarbij ik in het ziekenhuis lag, zou stoppen. Maar: eenmaal ik gerecupereerd was, begon ik telkens opnieuw te trainen. Waarom? Omdat catchen mijn leven is.”

In de tijd dat de vogels zich kort na de middag nog voorbereidden op hun dagelijkse theekransje vol bespiegelingen over het leven in dit ondermaanse, volbrachten Bernard Vandamme (46) en uw toegewijde dienaar hun burgerdienst. Bezwaard door een geweten werkte hij voor vzw Cactus, toen nog gehuisvest in de Langestraat 121 (waar het prille dEUS ooit nog op een concertverhoogje stond) en ik eerst in De Volkshogeschool (vandaag Vormingplus regio Brugge) en later in De Werf (vandaag KAAP/De Werf).

Ik herinner mij dat de wereld van het wrestlen Vandamme toen al in een houdgreep hield. Geen wonder dat hij kort daarna naar de Verenigde Staten zou trekken om daar een professionele opleiding te volgen.

“De eerste keer dat ik er verbleef, viel me op dat tieners de toestemming hadden om er vanaf hun zestiende met de wagen rond te rijden. Ze mochten evenwel nog geen alcoholische dranken bestellen. Dit kon pas vanaf 21 jaar. Zes weken nadat ik mijn opleiding had voltooid, had ik al een profcontract op zak. Achteraf bekeken veel te vroeg, want ik was er nog niet klaar voor.”

“Af en toe droom ik nog van een eigen wrestlingschool”

“In het raam van dat profcontract mocht ik zes maanden lang in Duitsland en Oostenrijk op tournee. Meteen werd ik voor de leeuwen gegooid, want we toerden van de ene stad naar de andere en gaven catchers zes dagen op zeven partij. Zeker als bleu word je in dit circuit getest door de veteranen: een new kid on the block moet letterlijk en figuurlijk gekraakt worden. In de School of Hard Knox moest ik uitkomen tegen mannen die twintig kilogram meer volume in de strijd konden werpen. Toen ik diep zat, heb ik naar mijn ouders nog geschreven: dit is mijn droom, maar ik weet niet of ik dit zal kunnen volhouden. Ik heb het toch gedaan en heb daar geen spijt van.”

“Ik leerde immers Flash Gordon kennen en hij deed me het voorstel om in Frankrijk onder de vlag van de plaatselijke federatie te komen catchen. Dit draaide bijzonder goed uit voor mij. Ik mocht er kampen bij de middengewichten en vond er mijn drive. Op die manier heb ik door de jaren heen toch ook een twintigtal landen van de wereld gezien.”

Critici houden graag vast aan de stelling dat wrestling meer show is dan sport. De meeste wedstrijden zouden ook gescript zijn, wat betekent dat bijna alles vooraf is bedisseld.

“Deels hebben ze gelijk, maar over hoeveel sporten kun je dit niet zeggen? Constant hoor je over matchfixing in het voetbal en zelfs basketbalwedstrijden in de NBA. Ook coureurs zullen het wel eens op een akkoordje gooien. En wat gezegd van de Ultimate Fighting Championship tussen Floyd Mayweather en kooivechter Conor McGregor? Was dit meer dan een commerciële stunt? Van zodra er zwaar geld mee gemoeid is, worden wedstrijden gescript, wellicht ook omdat gokkantoren er baat bij hebben. Bij wrestling is dit ook het geval en wel van zodra er prijzige tv-rechten mee gepaard gaan. WWE is een Amerikaans media- en amusementsbedrijf dat zich heeft gespecialiseerd in professioneel worstelen. Over de hele wereld zijn ze in tachtig landen actief. Of hoe sport door een tv-productiehuis werd gekaapt.”

“Bij het wrestling-event dit weekend in Zaal Tempelhof zal het er uiteraard helemaal anders aan toegaan. Op zulke avonden zijn de catchers er vooral op uit om het publiek te entertainen. Ze willen hen vermaken zonder zelf een blessure op te lopen. Catch heeft immers alles wat ook de ideale soap te bieden heeft. Het is een cocktail van actie, spanning, complotten, humor, stoere mannen en sexy dames. Al die ingrediënten zorgen voor een fantastisch avondje entertainment. In Zaal Tempelhof brengen we met Jessica Love zelfs de eerste Europese transseksuele wrestler op podium.”

In 2014 kwam je in opspraak na verdenking van handel in hormonen. Blijft dat de grootste smet op je blazoen?

“De pers heeft daar heel wat aandacht aan besteed, maar eerlijk: na dat voorval heb ik meer tickets verkocht dan ooit tevoren. Zoals de bekende slogan zegt: alle reclame, goede of slechte, blijft in de eerste plaats reclame. Kijk er enkel op toe dat ze je naam correct schrijven. (lacht) Voor mij was het ook niet meer dan een storm in een glas water. Na een operatie aan een biceps heb ik verboden middelen gebruikt om sneller mijn comeback te forceren. In het fitnesscircuit waarin ik zat, heb ik toen ook aan een aantal mensen hormonale producten doorverkocht.”

“Het onderzoek van de raadkamer heeft toen uitgewezen dat ik niet meer dan een klein onderdeel was van een veel groter raderwerk. Een boete of een schorsing heb ik niet gekregen. Korte tijd daarop kreeg ik na een wedstrijd een dopingcontrole. De uitkomst was negatief. Ik heb die informatie doorgespeeld aan journalisten die ik kende, maar die hebben daar zelfs geen kolommetje aan gewijd in hun krant. Dit vond ik minnetjes, alsof media er enkel op uit zijn om sensatie te verkopen of mensen in opspraak te brengen.”

Hoeveel rek zit er nog op je carrière als catcher?

“Ik ga me niet vastpinnen op een datum waarop ik de handdoek in de ring wil gooien. Ik kan niet ontkennen: ik ben lang niet meer zo gemotiveerd om me vier dagen per week enkele uren in de fitness af te beulen. Ik doe zowel cardio- als krachttraining. In het verleden heb ik al enkele keren een ballonnetje opgelaten dat mijn laatste kamp er wel eens aan zou kunnen komen, maar kort nadat ik dit gedaan had, kwamen er aanbiedingen binnen om in Japan, Pakistan en straks misschien zelfs Dubai te komen kampen.”

“Ik geef het toe: de goesting is er vaak niet meer”

“Toch moet ik eerlijk bekennen dat de goesting er vaak niet meer is bij mij. Om de zoveel weekends nog maar eens naar Parijs, Madrid of Milaan afreizen, op de duur wordt dit een sleur. Net alsof iemand elke werkdag de trein neemt om naar Brussel te pendelen en daar een kantoorbaan uit te oefenen. Vergeet niet: telkens leef je toe naar je wedstrijd, maar eenmaal die erop zit, rest je vaak ook maar de eenzaamheid van een hotel.”

“Dan is het een verademing om, zoals ik vorig jaar in de lente gedaan heb, samen met enkele andere Europese catchers naar Pakistan af te reizen. Ik werd er ingehaald als een superster en mocht op de nationale televisie zelfs promo maken voor mijn eerste hardstylenummer met Arabische invloeden: ‘Aladdin’. De kans is reëel dat ik volgend jaar opnieuw wedstrijden in Pakistan ga kampen. Ondanks de medische ingrepen die ik heb moeten ondergaan, is mijn lichaam immers nog steeds in shape, maar de dag na een wedstrijd ervaar ik veel pijn aan mijn gewrichten en lijd ik aan allerlei kwaaltjes.”

Hoe wil je je leven na je imposante carrière als wrestler indelen?

“Door de jaren heen heb ik kans gehad om in het buitenland mijn carrière uit te bouwen. Wat als ik toch in Amerika was gebleven en me daar op de ladder had kunnen opwerken? Wat als ik in zou gegaan zijn op de aanbieding om op La Réunion, een uitzonderlijk Frans eiland in de Indische Oceaan, trainer te worden? Watervallen met palmboomstranden, wie droomt daar niet van? Ik ben er uiteindelijk niet op ingegaan, omdat het mij in het hol van Pluto leek liggen.”

“Ik ben ook te verknocht aan Brugge. Ik heb hier een eigen woonst en gedij heel goed in mijn stad. Mensen komen van over heel de wereld om de pracht van Brugge te aanschouwen en wij kunnen, alsof het niets is, zo maar – pakweg – over de Markt wandelen om er al die eeuwen architectuur te aanschouwen. Brugge blijft dus mijn thuis. Ik zie me ook nog een hele tijd als nachtreceptionist functioneren.”

“Toch zou ik graag in de catchwereld actief blijven. De droom om ooit een eigen wrestlingschool uit de grond te stampen, laait af en toe nog op. Aflossing van de wacht is er in Vlaanderen niet. In Wallonië is de spoeling minder dun. Misschien heeft dit wel te maken met de welvaart waar wij in Vlaanderen van mogen proeven. Onze zuiderburen maken hun borst meer nat, ook omdat velen onder hen minder mogelijkheden hebben om van het aanwezige recreatieaanbod te profiteren. “Momenteel voer ik ook gesprekken om in Duitsland aan de slag te gaan als wedstrijdcommentator. Ooit had ik samen met Wim Coryn een eigen catchprogramma op Kanaal 2. De ervaring die ik toen opdeed, zou me na mijn professionele carrière goed van pas kunnen komen.” (SVV)

Op zaterdag 3 maart vindt in Zaal Tempelhof (Tempelhof 57 in Sint-Pieters) vanaf 20 uur een catchwrestling-avond plaats. Toegang: 12 euro (VVK) en 15 euro (ADD). www.eurostars-wrestling.be

Lekker eten

“Ik beschouw me als een uitstekende kok. Als chef bereid ik bijna de hele wereldkeuken. Als ik mijn eigen potje schaf, weet ik ook wat ik aan hoeveelheden eiwitten, koolhydraten en proteïnen naar binnen speel. Net daarom ga ik zelden uit eten. Op de avond van Valentijn ben ik met een vriendin naar restaurant La Dolce Vita geweest. Twee singles die niet alleen lekker gegeten hebben, maar zich ook kostelijk geamuseerd hebben. Daarnaast trek ik graag naar de Oriental Wok, aan de Dudzeelse Steenweg. Een adres dat ik iedereen aanbeveel, ook omwille van het copieuze buffet dat je op je bord krijgt.”

Mooie plekjes

“Dan gaan mijn gedachten meteen naar Brugge uit. Het Begijnhof, het Minnewaterpark, de Markt. De compactheid van onze stad zie ik ook als een sterke toeristische troef. In geen tijd ben je overal bij. Brugge is ook centraal gelegen. Als ik ga wrestlen, ligt het quasi op het drielandenpunt Groot-Brittannië, Nederland en Duitsland. België als hart van Europa. Omdat een villa in Brasschaat er voor mij niet onmiddellijk inzit, zie ik mij hier wel oud(er) worden.”

Reizen

“Ik heb mijn hart verloren aan de Balkan. De eerste keer dat ik in die contreien ging catchen, was in Macedonië. Meteen was ik verkocht van de muziek, de cultuur, het eten en de folklore. Daarna heb ik Servië nog bezocht en voorts nog Albanië, Roemenië, Servië en Bulgarije. Of ik daar zou kunnen leven? Ik denk het niet, ook omdat de financiële situatie in die landen vaak allerminst rooskleurig is. .Let wel, ze hebben alles wat ze nodig hebben, behalve geld.”

Shoppen

“Daar kijk ik vaak tegenop. Als ik een kledingwinkel of schoenenzaak binnenkom, wil ik binnen het halfuur weer buiten zijn. Regelmatig komt het voor dat ik, eenmaal een broek mij als gegoten zit, er meteen drie van koop. Mensen zien me dan vaak in dezelfde kledij, maar daar maal ik niet om. Als ik me er maar goed bij voel. Mijn voormalige vriendin ergerde zich vaak aan die houding, maar ik ben nu eenmaal geen shopaholic.”