Bekende streekgenoot Marc Debruyne vecht tegen ongeneeslijke huidkanker

Amper 55 lentes jong, maar Marc Debruyne beseft maar al te goed dat hij nog slechts enkele maanden te leven heeft. Een agressieve huidkanker lijkt de eens zo energieke man helemaal klein te krijgen, maar tegelijk blijft het boegbeeld van Die Original Dorfmusikanten de glimlach bewaren.

Marc Debruyne. In de brede regio rond Tielt een naam als een klok. Jarenlang hanteerde hij als journalist zijn scherpe pen voor onder andere Het Nieuwsblad, Deze Week en Krant van West-Vlaanderen, maar de man is zo mogelijk nog beroemder als een van de drijvende krachten achter Die Orginal Dorfmusikanten uit Pittem. Een bourgondiër ook, die een gezellig feestje nooit afsloeg. Maar nu lacht het leven hem iets minder toe: een agressieve melanoom- of huidkanker heeft een loodzwaar verdict geveld: Marc heeft nog enkele maanden te leven. “Persoonlijk hoop ik om het einde van dit jaar te halen”, vertelt hij openhartig. “Maar elke dag is er één gewonnen.”

Wanneer ben je ziek geworden, Marc?

“In 2013 merkte ik plots een zwart bolletje op mijn linker onderarm op. Niks speciaals, meende ik, en ik dacht er toen ook niet aan om een arts te consulteren. Toen ik merkte dat het bolletje maar niet leek te verdwijnen, liet ik een dokter het zaakje wegbranden. Ik dacht immers dat het om een wrat ging. Maar in 2016 zat dat bolletje er plots opnieuw. En het bleef maar groeien. Toch gingen er bij mij nog geen alarmsignalen af.”

Hoe werd de kanker dan vastgesteld?

“Heel toevallig. Ik was op de baan voor mijn job, maar had een paardenvalling. Ik besloot om in Wakken – geheel toevallig – bij een lokale huisarts binnen te springen, met de vraag om me iets voor mijn verstopte neus voor te schrijven. Hij wilde eerst mijn bloeddruk meten en zijn oog viel meteen op het gezwel op mijn arm. Hij had direct door wat er aan de hand was en wilde me onmiddellijk naar het ziekenhuis sturen voor verder onderzoek.”

“Op het moment dat ik op mijn computer het mapje ‘dood’ aangemaakt heb, moest ik toch even slikken”

“Om de een of andere reden was dat nog altijd geen reden genoeg om zijn raad op te volgen, maar ik trok wel naar een andere huisarts. Die maakte een afspraak met een dermatoloog in Aalter en in de wachtzaal hingen grote foto’s over melanoomkanker. ‘De meeste dodelijke kanker die er bestaat’, viel er te lezen. Met daarbij een afbeelding van een gelijkaardig zwart bolletje als het mijne. Alleen was het maar half zo groot. Toen is het me beginnen dagen… Het was eind mei 2016 en plots viel het woord oncoloog. Ik kan je verzekeren: op zo’n moment stort je wereld in.“

Maar de operatie verliep vlot.

“Op 20 september van dat jaar werd het gezwel operatief verwijderd. De ingreep was geslaagd en ik moest alleen nog elke twee maanden op controle naar het ziekenhuis van Sijsele. Probleem van de baan, dacht ik toen… Maar in juni 2017 was het zwarte bolletje er opnieuw, op dezelfde plek op mijn linker onderarm. Ik was hervallen. Opnieuw richting operatietafel en wederom verliep alles goed. Ik koesterde hoop, maar verder onderzoek wees uit dat de kanker uitgezaaid was naar mijn longen. Ik werd doorverwezen naar het UZ van Jette, aangezien daar de beste behandeling tegen melanoomkanker te vinden is. Met chemotherapie valt huidkanker niet te bestrijden, dus onderging ik twee keer een intensieve immuuntherapie. Helaas sloeg die niet aan. Twee maanden geleden kreeg ik het zware verdict te horen: de artsen konden niks meer voor me doen, de kanker is ongeneeslijk. De hardste woorden die ik ooit al gehoord heb.”

Hoe nam je die dreun op?

“Het drong eerst niet tot me door. Ik dacht dat de dokter het verkeerde dossier voor zich liggen had. Ik? Ongeneeslijk ziek? Dat was onmogelijk.“

Je hebt volgens de artsen nog enkele maanden te leven. Hoe ga je daarmee om?

“Je kan dat geen plaats geven. Ik heb me al duizend keer afgevraagd waarom net ik dit moet meemaken? Wat heb ik verkeerd gedaan? Het is gewoon het lot… Ondertussen gaat het wel wat beter met me en besef ik maar al te goed wat er me nog te wachten staat. Maar op het moment dat ik op mijn computer het mapje ‘dood’ aangemaakt heb, moest ik toch even slikken.”

Hoezo?

“Er moet nog enorm veel geregeld worden. Ik wil mijn leven in schoonheid kunnen afsluiten en ervoor zorgen dat er geen verrassingen achterblijven. En ja, straks wil ik ook mijn eigen uitvaartplechtigheid al vorm geven. Allesbehalve gemakkelijk, maar ik probeer het te doen. Je kan je niet voorstellen hoeveel keer ik al vanuit het niets ben beginnen huilen. Andere mensen van 55 jaar oud kijken stilaan uit naar hun pensioen en weten dat er nog een pak goede jaren op hen afkomen. Bij mij is het straks einde verhaal, tenzij er zich natuurlijk nog een mirakel voordoet… Lastig.”

Hoe wil je je tijd nog invullen?

“De dokters zeggen me dat ik moet profiteren van het leven en genieten. Maar dat is niet evident. Ik ben fysiek erg zwak. Een wandeling maken is uitgesloten, laat staan dat we nog een uitje naar zee zouden ondernemen. Ik heb zelfs hulp nodig om na een toiletbezoek weer recht te staan en kan niet op eigen kracht in en uit de auto. Ik probeer er het beste van te maken en geniet van kleine dingen. Een goed gesprek of thuis iets lekker eten… Veel meer hoeft dat niet te zijn.”

Op zaterdag 24 maart nam je tijdens het Heimatkonzert eigenlijk afscheid van het thuispubliek in Pittem, zonder dat dit expliciet zo werd aangekondigd.Hoe was dat?

“Erg emotioneel. Ik lag 29 jaar geleden mee aan de basis van de muziekvereniging. Het is mijn tweede familie. Ik bespeel al bijna drie decennia de bugel en ben ook dirigent van onze groep. De Dorfmusikanten, dat is mijn leven. Alleen is het fysiek amper nog mogelijk om mee te musiceren. Ik wilde echter ons jaarlijks Heimatkonzert in Pittem niet missen. De kans dat ik onze afspraak met het thuispubliek volgend jaar nog meemaak, is minder dan één procent. Het was allesbehalve makkelijk, zowel op fysiek als mentaal vlak, maar ik ben erg blij dat ik heb kunnen meespelen. Ik heb er van de eerste tot de laatste minuut van genoten. Op het einde van het concert ben ik rechtgestaan en heb ik elke muzikant een stevige knuffel gegeven. Een ingeving van het moment, maar wel een gebaar dat recht uit het hart kwam.”

“Stelselmatig afscheid nemen van Die Original Dorfmusikanten valt me zwaar. Het is mijn levenswerk”

Blijf je nog deel uitmaken van de Dorfmusikanten?

“Ik ben van plan om zolang mogelijk als dirigent te fungeren. Maar wanneer ik ervaar dat ook die job fysiek een te grote opgave wordt, geef ik het stokje door. Ik ben nu al bezig met stelselmatig taken af te staan. Al valt me dat wel erg zwaar. De Dorfmusikanten zijn mijn levenswerk.”

Wat hoop je de komende maanden nog mee te maken?

“Ik koester geen hoge verwachtingen meer. Nog mooie momenten beleven met mijn vrienden-muzikanten en mijn familie. Meer hoeft dat echt niet te zijn. Ik koester trouwens veel bewondering voor mijn echtgenote. Zij heeft het even zwaar als ik. Ze helpt me met alles en staat op elk moment van de dag klaar voor me. Dat is pas echte liefde. En dat betekent erg veel voor me.”

Welke boodschap wil je achterlaten?

“Ik hoop dat de Dorfmusikanten ook na mij een hechte bende vrienden blijven, want daarin schuilt de kracht van onze vereniging. Uiteraard in combinatie met kwaliteitsmuziek brengen, maar samen plezier beleven is minstens even belangrijk. Als ik straks van hierboven naar het volgende Heimatkonzert kan kijken en ik zie dat alles op wieltjes loopt, zal ik een gelukkig mens zijn.”