Anna Sun & The Satellites

Ooit gehoord van Anna Sun & The Satellites? Het had heel anders kunnen lopen als op 14 september 1994 geen ramp gebeurde in Ramsgate…

We schrijven 1991. Het einde van de twintigste eeuw en het tweede millennium lijken in zicht. Maar vergis je niet: dit is nog steeds het predigitale tijdperk. Er zijn nog geen mobiele telefoons en het internet zal nog een paar jaar op zich laten wachten. Op gebied van muziek doet de compact disc zijn intrede, maar in de eerste helft van de jaren negentig voert de vinylplaat nog steeds de boventoon. Ter illustratie: de eerste Oostendse band die een album exclusief op cd uitbracht was Pi-Jaw in 1994 met When Nerves Go Mad.

De lokale bands proberen dus wel om buiten de Oostendse regio iets te forceren, maar vaak mogen ze in die eerste helft van dat decennium al blij zijn dat ze optreden kunnen forceren op een van de lokale festivals zoals de Longstreethappening, Oostende in The Mood of de Paulusfeesten. In Oostende is de muziekscene begin jaren negentig al met al vrij rustig. Oostende’s grootste muzikale zoon, Arno, woont in Brussel en stampt er een interessant sideproject uit de grond: Charles et Les Lulus. Dubbe, die andere markante Oostendse rockfiguur, lijkt ook iets te kunnen forceren. Bij de wissel van het decennium heeft zijn band Moonlight Crow een hitje te pakken: de single Pussy is vaak op Studio Brussel te horen. Maar als een tweede single het minder goed doet, valt de band uit elkaar.

Op 14 september 1994 maakt een ramp in Ramsgate een einde aan de carrière van Anna Sun & The Satellites

De manager van Moonlight Crow (Roland Behaeghel) blijft niet bij de pakken zitten en wil iets proberen met een reggaenummer uit 1968 (Wet dreamvan een zekere Max Romeo). Hij schrijft op de melodie een nieuwe tekst en contacteert de Parijse uitgever van de originele song. Die reageert niet en onder het motto zwijgen is toestemmen boekt hij een studio. Voor het inspelen van de song doet hij een beroep op de muzikanten van Moonlight Crow, de Oostendse zangeres Ines Defurne zingt het nummer. Het resultaat is de single Lying in the hot sun, de groepsnaam Anna Sun & The Satellites. De song wordt in 1991 door het BRT2-programma Radio Rijswijck opgepikt en ze mogen meedraaien in een radiotournee, samen met een rits Vlaamse vedetten. Niet meteen Ines haar cup of tea.

Het lijkt einde verhaal tot er iets onwaarschijnlijk voorvalt. Het nummer komt een paar jaar later terecht bij een platenmaatschappij (Jep Records) die overtuigd is van het hitpotentieel. De geldkraan wordt opengedraaid, samen met professionele studiomuzikanten wordt een dure studio geboekt en het nummer wordt heropgenomen. De enige die opnieuw mag meedoen, is zangtalent Ines. De platenmaatschappij trekt met de tapes naar Engeland om met een label te onderhandelen over een release. Bij de terugkeer naar Oostende slaat het noodlot toe. In Ramsgate stort de loopbrug naar de ferry in op 14 september 1994. De twee mannen de platenmaatschappij en de tapes overleven het niet, het resultaat van de mogelijke deal nemen ze mee in hun graf… Het belet zangeres Ines niet om nog steeds te zingen, onder meer in de groep Monopole die in 2009 het levenslicht zag..