Erik Allary is wilde haren kwijt, maar niet zijn liefde voor muziek

Erik Allary, 72 ondertussen, is zijn wilde haren kwijt, maar is nog steeds even bezeten van muziek. (gf)
Frank Vermang
Frank Vermang Oostende... rock 'n roll

We gaan verder met het verhaal van Erik Allary. Met zijn band Pluto ligt hij onbewust mee aan de basis van het dubbelfestival Torhout-Werchter, nu Rock Werchter.

In 1973 stopt Braincancer, maar twintiger Erik Allary heeft al snel een nieuwe band: Pluto. Onder de groepsleden: het gitaartalent Alex Erauw, Roland Behaeghel op Bas en Noël Steen op drum. Pluto eindigt in 1973 tweede op het Oostendse Kick festival. Als manager trekken ze de dan nog piepjonge en onbekende Herman Schueremans aan. Daar wordt de kiem gezaaid voor de samenwerking tussen Schueremans en Steen die later het dubbelfestival Torhout-Werchter uit de grond stampen.

Pluto rijgt de optredens aan elkaar en speelt onder meer in het voorprogramma van Deep Purple, East of Eden en Kevin Coyne. Er komt een single uit als voorbode van een elpee die helaas nooit zal verschijnen. Leuk detail: het hoesontwerp is van Mirco Zec, vader van de nog ongeboren, maar later succesvolle Oostendse drummer Ace Zec.In 1975 wint Pluto het amateurconcours van Jazz Bilzen waarna ze het festival mogen openen. De band krijgt lovende commentaren in Humo en is veel gevraagd, ook in Nederland. Maar als de punk zijn intrede doet, volgen er in 1977 personeelswijzigingen.Kort daarna split de band en ze zijn niet de enige in de streek. Ook groepen als The Bunch en Toxisch houden het voor bekeken. Daardoor zijn er goede muzikanten op de markt en Erik verzamelt er enkelen in Alley Cat. Naast Erik duiken onder meer Jean-Paul Dellaert en de broers Bossaer op. De groep speelt heel complexe rockarrangementen met drie gitaren die door elkaar heen soleren. Ze repeteren een jaar lang waarna welgeteld één optreden volgt…

The Gents

Maar niet getreurd, we schrijven ondertussen 1979 en Erik richt alweer een nieuwe band op: The Gents. Ze nemen, in eigen beheer, de single You don’t want my loving / Waitin’ for a call op. In 1982 is Erik Allary 35 jaar, een leeftijd waarop nogal wat muzikanten het voor bekeken houden, maar niet Erik. Hij probeert het nog maar eens, nu met Instant Recall, een groep met een meer poppy sound.

Als ook die groep niet aanslaat, is Ladiez Room een jaar later het volgende project. Het wordt een band met een repertoire van powerrock en hardrock. En omdat je nooit te oud bent om te leren richt Erik sinds begin jaren tachtig zijn pijlen ook op een ander genre: jazz. Hij organiseert een cursus jazztheorie en hieruit ontstaat The Broadway Jazz Gang, een formatie die tot op vandaag actief is.

The Coverstory

Wanneer Erik stilaan tot de oude garde gerekend wordt en het aantal optredens tegenvalt, werpt hij nog eens het roer om en probeert hij het met een goede coverband. In 1986 ziet The Coverstory het levenslicht. De groep is een succesverhaal in zijn genre en blijft ruim twintig jaar actief. Het weze duidelijk, Erik Allary ademt muziek en heeft steeds honger naar meer. Ook na de eeuwwisseling blijft dat zo. In 2006 begint hij de bluesband Gravy en wat later ook de Allary Brothers. De groepsleden zijn geen broers, maar hebben elk een Brotherprinter… In 2013 gaat hij ook aan de slag bij Jean Dover and Friends, hij speelt ook in de jazzformatie Chantal Marchand Trio en onlangs trad hij ook toe tot de jazzloungegroep Bernie Daniels Quartet. Zijn wilde haren is hij ondertussen al een tijdje kwijt, maar ook op zijn 72ste denkt hij nog lang niet aan stoppen.

Frank Vermang is de auteur van het boek ‘Oostende :::: rock & roll’ over de geschiedenis van de Oostendse muziekscene.