Andrea Mishell Arellano Salazar voelt zich hier al thuis: “Met wilskracht geraak je al heel ver”

Een heerlijk gebakken maracuya of toch maar eerder een guanabana in het frietvet? Een frisse morocha of warme chocho? Geen nood indien het niet meteen termen zijn die het water in de mond laten lopen. Het zijn basisingrediënten die terug te vinden zijn op Ecuadoriaanse menukaarten, waar de roots van de 26-jarige Andrea Mishell Arellano Salazar uit Aalbeke liggen.

Andrea Mishell Arellano Salazar: een lange naam die ze met trots uitspreekt. “Maar zeg gerust Andrea hoor”, vult ze meteen aan. Net voordat de wereld voor het eerst in een complete lockdown terechtkwam, streek ze in Aalbeke neer, waar ze ondertussen haar leven opbouwt. “Het was de liefde die me naar hier bracht en die me ook hier zal houden.” Wanneer ze over haar levensparcours vertelt, is de verliefde sprankel in de ogen nooit ver weg. “Ik leerde mijn partner, een Belg, in Spanje kennen en ondertussen hebben we ons in Aalbeke genesteld. Meer nog, ons liefdesgeluk werd bekroond met ons zoontje Ayden.”

Alles verboden

Corona had ook in Ecuador een grote impact. “Toen de overheid daar besloot de boel op slot te gooien, waren we er net op vakantie. De banden met de familie nog eens aanhalen en aan mijn partner mijn geboorteland laten zien. Het was al enkele dagen onrustig in het land, iedereen wist dat er zware maatregelen zouden volgen, al wist niemand precies hoe zwaar het allemaal ging zijn. Van het ene moment op het andere werd zowat alles verboden en was iedereen aangewezen op de supermarkt voor de aankoop van voedsel. Je moest een kaartje bemachtigen om eten aan te kopen en dan was het vaak uren aanschuiven.”

Vechtpartijen aan de supermarkten waren in Ecuador geen uitzondering en dan nog kon het gros van de mensen enkel de allergoedkoopste producten kopen

“Je moet begrijpen dat in Ecuador ‘streetfood’ zowat de norm is. Aan ieder huis kun je wel iets kopen, of het nu vlees of fruitsap is. Mensen overleven er ook op die manier. Met een gemiddeld maandloon van 100 tot 200 euro raak je er niet en op die manier vullen Ecuadorianen hun salaris aan. Dat mocht allemaal niet meer, waardoor heel wat mensen in armoede terechtkwamen. Vechtpartijen aan de supermarkten waren geen uitzondering en dan nog kon het gros van de mensen enkel de allergoedkoopste producten kopen.”

“De maatregelen om het coronavirus de kop in te drukken hebben er misschien meer schade toegebracht dan het virus zelf en heel wat mensen deden dan ook hun uiterste best om armoede en hongersnood te ontvluchten. Wijzelf konden nog terugkeren met een van de laatste commerciële vluchten naar België. Wie dan niet mee kon, keek tegen heel wat problemen aan. Ondertussen is de situatie er iet of wat genormaliseerd en hoewel ze ook daar met een tweede golf worden geconfronteerd, wordt nu vooral ingezet op het dragen van mondmaskers. Taferelen zoals in maart en april zijn er niet meer.”

Leven van het land

Streetfood en maaltijden bestellen aan kraampjes in de straat… was Ecuador dan al coronaproof nog voor er sprake was van corona? “Eten en koken maakt gewoon deel uit van onze cultuur”, lacht de Aalbeekse. “Guanabanas of Morocha, het zijn typische schotels of vruchten uit ons land. De fruitteelt is er dan ook sterk vertegenwoordigd en mensen leven er van het land. We eten veel peulvruchten en fruit, iets wat we in België misschien niet genoeg doen. Zo heb je in Ecuador vaak keuze uit tientallen verschillende soorten bananen, waardoor je altijd wel iets van fruit hebt die bij de maaltijd past.”

Gebakken cavia’s

“Vanzelfsprekend hebben we ook enkele zaken die hier dan heel wat minder voor de hand liggend zijn. Gebakken wormen of kevers op een stokje zijn van die typische dingen die je daar op markten kunt kopen. Tijdens onze laatste vakantie bezochten we mijn tante en oom en mijn partner zag dat er een kooi stond met cavia’s. Hij vond dat schattig, maar ik zei hem dat hij zich best niet te veel kon hechten aan die dieren. Zijn spreekwoordelijke euro viel niet meteen, maar al snel begreep hij hoe de avond ging verlopen. Gebakken cavia’s zijn een rasechte lekkernij en het is chique om dat te serveren als er gasten zijn.”

Gebakken cavia’s of wormen zijn niet meteen de zaken die we hier in takeawayversie zullen vinden, al waren er ook voor Andrea nieuwe zaken te ontdekken in ons kleine koninkrijk. “Garnalen, toen ik die voor het eerst at, had ik geen idee wat het waren”, grapt ze. “Ik vroeg wat onwennig of dit dan baby gamba’s waren, want zo klein kende ik die niet. Uiteindelijk zijn ze superlekker en zou ik me al eens durven laten gaan wanneer ik verse exemplaren in de winkel zie liggen.”

Veel mensen in Ecuador leven in armoede door het coronavirus

Van Ecuador tot in het hartje van West-Vlaanderen, de cultuurshock zou voor heel wat mensen rampzalig zijn. Toch slaagt Andrea er goed in zich te integreren en enkele West-Vlaamse eigenaardigheden eigen te maken. “Wat mij vooral opviel, was dat West-Vlamingen erg gereserveerd zijn, erg serieus. Mensen hier nemen hun verantwoordelijkheden en dagtaak erg serieus en lopen rond met een soort van onzichtbaar schild. Sommigen onder hen lijken daarom ook wat nors, maar het volstaat om een praatje te slaan om te beseffen dat het ook maar uiterlijke schijn is. In Ecuador is het allemaal wat losser en directer. Wanneer iemand hier zegt dat zijn job om 9 uur begint, dan is hij of zij er ook op dat uur en volgen er verontschuldigingen wanneer ze te laat verschijnen. In mijn thuisland kan het perfect dat iemand om 9 uur moet starten, maar ergens laat in de namiddag aankomt. Dat is trouwens ook een van de redenen waarom we ons net hier hebben genesteld. In België en West-Vlaanderen zijn er nog mogelijkheden voor mensen die willen werken en de handen uit de mouwen willen steken. Wil je geld verdienen? Werk dan! Wil je nog meer geld verdienen? Werk dan harder! Dit is echt het land van de kansen.”

Niets gratis

Kwatongen beweren vaak dat het voor vreemdelingen in België een luilekkerland is, waar alles gratis kan worden verkregen. “Als dat zo is, moet ik een verkeerde vreemdeling zijn”, zegt Andrea ernstig wanneer het thema op tafel komt. “Ik krijg helemaal niets gratis en ook van voordelen is geen sprake. Ik volg nu lessen Nederlands aan het CVO, een cursus die we netjes hebben betaald. Ik heb een diploma tandheelkunde op zak en zou graag aan de slag gaan in een dentaal labo, al moet ik natuurlijk eerst de taal machtig zijn. In het leven is niets gratis, maar met de nodige wilskracht raken we een flink stuk op weg. Op dit ogenblik stuur ik mijn cv naar verschillende plaatsen, maar iedereen heeft voorlopig een afwachtende houding, al denk ik dat het eerder met de coronacrisis te maken heeft dan met mijn origine.”