Analucia Moreno: “Als je de taal niet spreekt, kan je hier toch geen leven opbouwen?”

Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Maak kennis met Analucia, een Mexicaanse Kortrijkzane. Ze leerde haar huidige echtgenoot kennen op Erasmus en bouwt met hem een leven op in België. Maar haar Mexicaanse wortels, die zijn onmiskenbaar en onuitroeibaar.

Even terugspoelen naar vorig weekend. Weet je nog? Het koude en venijnige windje dat doorheen de Kortrijkse straten blies, maakte de mensen niet bepaald aanspreekbaar. Zo kwam het dat ik even was gaan postvatten in het portaal van de stadsbibliotheek. De mooie donkerharige vrouw die de trappen afsnelde, leek in haar haast niet meteen open te staan voor een gesprek, maar ik waagde het toch met een voorzichtig ‘excuseer mevrouw’, en zag meteen haar gezicht opentrekken. De korte babbel die volgde, liet me helemaal opwarmen. Analucia Moreno komt niet toevallig uit het Mexicaanse Monterrey.

Gevraagd naar wie ze was, antwoordde ze “Analucia Moreno Concha.” Lange naam, was mijn eerste reactie. “Klinkt alsof je niet van hier bent.” Ze knikte en gaf de eerste van vele glimlachen cadeau. “Inderdaad, te lang voor de Belgen. Een Mexicaanse naam. Lang omdat de naam van mijn mama en die van mijn papa erin vervat zit.” Maar er blijkt ook een korte versie te bestaan, toont ze me even later: a.mor. Ze haalt haar kaartje boven, in dik gelaagd karton, wit met rode hartjes, en draait het vingervlug om: a.mor, staat er in het groot. De eerste letter van haar voornaam, gevolgd door de eerste drie letters van haar achternaam. Onder haar naam staat in het rood ‘Grafisch Ontwerper’ geschreven. Met daarbij een webadres: www.amordesign.be

Er staan enkele zitblokken bij het beeld van Lucky Luke en ik stel voor dat we daar even plaatsnemen om te praten. Een lucky day voor Luke. Wanneer ze merkt dat er beeld aan te pas komt, gooit ze gezwind haar jas uit en vallen meteen de zwarte frullen op aan haar witte blouse. Versiersels die ik me herinner van de outfits van de Mexicaanse schonen die Zorro destijds mocht kussen. Ook Mexicaans, wijs ik naar de kronkelende linten. “Ik denk het niet,” lacht ze. “Gewoon H&M.”

Tien voor taal

We zijn nog niet lang gezeten of ik weet al dat ze 29 is en intussen zes jaar in Kortrijk woont. Dat haar Nederlands zo uitmuntend is, dankt ze naar eigen zeggen aan het “C.V.O. Drie Hofsteden. Een supergoeie cursus,” knipoogt ze. En in één adem voegt ze eraan toe dat ook haar man geholpen heeft. “En mijn schoonmama en de zussen van mijn man. Iedereen heeft geholpen, de hele familie. Ook de stiefpapa van mijn man. Voor mijn man en ik was het zeer belangrijk om de taal te leren. Anders kan je je leven hier niet opbouwen. Hoe kan je met de mensen spreken? Of hoe kan je iets kopen? Vandaar dat mijn eerste jaar hier echt gefocust was op de taal.”

De liefde van haar leven

Ze spreekt dermate vlot dat het aangenaam is om naar haar te luisteren. “Ik heb mijn man leren kennen in Oostenrijk. Op Erasmus in Dornbirn, Voralberg. Niemand had zich aan zo’n verhaal verwacht. Iedereen dacht dat ik een Oostenrijker aan de haak zou slaan. Maar geen Belg. Ik was studente grafisch ontwerp. En ik was daar zes maanden. Gewoon voor de ervaring. Om even buiten Mexico te studeren en te leven. En ook gewoon voor mezelf.”

Maar zie, zes jaar later loopt ze rond in de kille Kortrijkse straten. Ze heeft er nooit aan getwijfeld om hierheen te komen. “Mijn man is de allerbeste,” zegt ze. “Als je je leven voor iemand achterlaat, dan moet het de juiste persoon zijn. Anders zou je die stap niet zetten.” Dat ze in een kleine provinciestad terechtkwam, komende van een metropool, deert haar niet. “Monterrey was te groot voor mij. Ik voelde me er nooit echt comfortabel.” Dat heeft niets met het befaamde Mexicaanse geweld te maken. “Als je je niet inlaat met de verkeerde personen en je komt niet op de plekken waar je niet te zoeken hebt, dan heb je er doorgaans geen last van,” legt ze uit. Je voelt dat ze liever de grauwe kanten van haar zonnige land niet te veel belicht. “Kortrijk is echt een stad op mijn maat. Natuurlijk, een grootstad leeft de hele tijd. Je hebt er veel meer keuze van restaurants en mensen. Maar ik geniet ook van de rust van Kortrijk. Een stad als Gent vind ik alweer te groot. En kleiner dan Kortrijk zou te klein zijn. Kortrijk is perfect.”

Ik woon hier graag

“Ik kom net van het stadhuis. Ik moest mijn identiteitskaart laten vernieuwen. Vanaf mei kan ik de Belgische nationaliteit aanvragen.” Er volgt een glimlach waarmee ze ieder paspoort moet kunnen krijgen. “Ik woon hier graag, het leven is hier goed. Je hebt hier zoveel kansen. De mensen zijn altijd vriendelijk. Ik voel dat ze me respecteren als ik Nederlands praat. De levenskwaliteit is goed. Ik ben tevreden in België. Ik heb een mooie job. Ik werk als grafisch ontwerper bij een firma in Oostrozebeke en sinds kort ben ik ook zelfstandig in bijberoep. Dus ja, we blijven in België. Ik ben tevreden met mijn familie hier, met mijn vrienden ook, dus waarom zou ik willen veranderen?”

Ze stelt de vraag, het antwoord is niet moeilijk om te verzinnen: de zon, het klimaat, de kleuren, de passie, de familie, de vrienden, het eten.

Schoonmama kookt

Ze begint met dat laatste punt op de lijst: “Mijn schoonmama is een supergoeie kok. Dankzij haar mis ik het eten niet zoveel. Ik hou van de Bourgondische mentaliteit hier. Ik kook zelf wel eens Mexicaans, maar niet meer dan een paar keer per maand. Het vraagt te veel werk. Die tortilla’s alleen al. Plus je vindt niet alle ingrediënten in België. Ja, guacamole maken lukt wel. Tegenwoordig liggen er avocado’s in alle supermarkten.”

Dat ook, ze ziet de wereld veranderen terwijl ze erop kijkt. “Toen we nog in Oostenrijk waren, was het nog veel moeilijker om contact te hebben met de familie. WhatsApp stond nog in zijn kinderschoenen. Ja, je kon skypen, maar dan moest je al een skypedate maken. Nu maak ik op ieder moment en om het even waar foto’s om te tonen waar ik ben en wat ik zie. En via WhatsApp kon je mekaar ieder moment bellen en zien.”

Mexico zit in mij

Toch geeft ze toe dat ze niet zonder Mexico kan. “Ik ben met kerstmis nog terug geweest. Om mijn familie te zien. Ze zijn hier ook al wel geweest, maar eigenlijk ga ik er liever zelf naartoe. Ik heb Mexico nodig. Want ik mis het. Ik mis mijn familie, maar ook mijn taal, mijn cultuur, mijn eten, de kleuren, de zon, mijn andere… thuis. De taal ook. Ik mis de taal. Nee, ik ga niet huilen. Want zoals gezegd, ik ben tevreden hier. Maar er is een deel van mij dat altijd in Mexico zal blijven. Dat is zo.”

Gevraagd naar haar dromen voor de toekomst, zegt ze dat ze hoopt “dat ik meer werk als zelfstandige kan vinden en dat ik meer schilderijen kan verkopen. Ja, ik volg een cursus in de academie. Nog maar drie jaar. De collega’s verwonderen er zich over dat ik pastels gebruik en geen felle, zonnige kleuren. Maar goed, je vroeg me naar mijn toekomst. Wel, ik wil bij mijn man blijven en een paar kindjes kopen. En als ik echt verder kijk? Op mijn negentig? Dan lig ik misschien in Mexico van de zon te genieten.”