Acteur Johny Voners, sinds zes jaar Waregemnaar, zoekt veel de rust op

De intussen 73-jarige Johny Voners mag dan nog altijd een vrij druk leven hebben, hij zoekt vaak de rustige plekjes op in Waregem. Sinds ruim zes jaar is de paardenstad zijn nieuwe thuishaven. Die rust vindt de acteur in Park Casier. “Ik houd van de natuur”, verklapt ‘Kampioen Xavier’.

Binnenkort starten voor Johny Voners de opnames voor een vierde Kampioenen-film. Ondertussen toert hij ook langs cultuurcentra met zijn hertalingen van Aznavour-liedjes en stelde hij onlangs zijn kookboek ‘Dagschotels’ voor. Je zou er bijna bij vergeten dat hij toch ook al 73 jaar is. Maar een rustiger leven wenkt niet.

“Ik voel me goed thuis in Waregem, al behoud ik ook mijn huis in Antwerpen”

Johny Voners woont zowat in het hart van de stad, niet ver van de Stationsstraat. De acteur, die in Vlaanderen wel voor eeuwig en altijd zal herkend worden als Xavier Waterslaeghers, is in het dagelijkse leven de vriendelijkheid zelve. Tijdens het interview werkt hij de nodige tassen koffie naar binnen. “We zijn gisteren naar Zingarate van Compagnie Cecilia in Gent gaan kijken. Het was een heel mooi theaterstuk, maar daarna is het wat laat geworden. Koffie helpt dan bij mij”, zegt hij met een glimlach.

Je bent van Tienen afkomstig. Wat heeft je naar Waregem gebracht?

“Tja, de liefde he. Ik trouwde dik zes jaar geleden met mijn vrouw Anne-Mie en zij woonde al in Waregem. Ik ben toen ook bij haar ingetrokken. We zijn in de eerste plaats hier gebleven voor de kinderen van Anne-Mie, die toen nog kleiner waren. Zo konden ze in de streek blijven wonen.”

Wil dat zeggen dat je zelf liever in Antwerpen gebleven was, waar je al je stek had?

“Neen, zeker niet. Ik ben het hier inmiddels al goed gewoon en ik voel me hier ook thuis. Ik behoud wel mijn kleine huis in de Seefhoek in Antwerpen. Dat is makkelijk voor mij als ik weer eens deelneem aan een theaterproductie in Antwerpen.”

“Dan kan ik daar blijven overnachten, want over en weer rijden naar Antwerpen met de auto is geen pretje. Het blijft ook de stad van mijn hart hoor, maar hier is het dus ook goed. Inmiddels ben ik ook al goed ingeburgerd in de vriendenkring van Anne-Mie, die nu ook de mijne is.”

Was je al enigszins vertrouwd met Waregem toen je jaren geleden naar hier verhuisde?

“Ik kende de naam van de stad natuurlijk wel omdat ik in de voorbije tientallen jaren toch af en toe in de streek heb opgetreden. Voor de rest wist ik niet wat ik hier kon verwachten. Waregem Koerse? Ja ik wist van het bestaan daarvan, maar daar stopte het ook. Ik heb daar ook nog nooit rondgelopen.”

Veel mensen van jouw leeftijd genieten van hun pensioen. Denk je daar nooit aan?

“Wel, officieel ben ik ook met pensioen. Ik was via FC De Kampioenen contractueel verbonden aan de VRT en daar ben ik dus op mijn 65ste gestopt. Dat wil evenwel niet zeggen dat ik niets meer doe hé. Stoppen, dat is echt niet aan mij besteed.”

“Misschien komt er ooit een dag dat ik er echt geen zin meer in heb, maar nu heb ik in elk geval nog veel te veel goesting om op de planken te staan. Acteur zijn is een roeping, een virus waar je nooit van af geraakt. Bovendien, mijn grote voorbeeld Charles Aznavour treedt nog altijd op en hij is er inmiddels toch al 94.”

Wat heb je eigenlijk met Aznavour, de Franse zanger van Armeense afkomst, van wie je nu al bijna twintig jaar zijn liedjes brengt?

“Het gaat terug naar mijn opvoeding denk ik. Mijn moeder vond dat ik niet alleen het Nederlands, maar ook het Frans goed onder de knie moest krijgen.”

“Ze hoopte dat ik dokter of advocaat zou worden en dus heb ik de lagere school in het Frans gevolgd. Toen ik een jaar of 15 was, kon je Aznavour veel op de radio horen. Zijn teksten begreep ik dus goed en die spraken me enorm aan.”

“Liefdesverdriet en wanhoop in relaties, verpakt in mooie songs, dat trof me. Dat hij ook op een erg poëtische manier en in onberispelijk Frans zingt, viel me ook meteen op. De liefde voor Aznavour is nooit meer overgegaan.”

Je toert nu met het theaterprogramma ‘Et alors… En dan… Voners’, waarin je hertalingen brengt van zijn liedjes?

“Ja en ik ben trots op het resultaat. Ik heb dan ook de hulp gekregen van goede schrijvers. Zo heeft journaliste Betty Mellaerts ook geschreven, een klasbak die eerder als radiojournaliste bij de VRT haar strepen verdiende. Verder schreven ook zangeres Sabine Thiels en mijn dochter Els (Hoebrechts) mee. Zij schrijft onder meer kinderboeken. Ik heb zelf ook hertalingen gemaakt.”

Je laat je altijd goed omringen merk ik. Behalve met Betty Mellaerts werk je ook samen met Stany Crets, niet?

“Ja hij regisseert de musical La cage aux folles waarin ik mee speel en die in Antwerpen opgevoerd wordt. Ik sta daarbij naast Koen Crucke op de planken. Ik doe ook nog mee in een theaterstuk in theater Elckerlyc in Antwerpen. Dat wordt geregisseerd door Frank Van Laecke.”

Laat het ons toch ook even over De Kampioenen hebben. De nieuwe film wordt in het voorjaar gedraaid?

“Ja en we moeten er eens niet voor naar de andere kant van de wereld reizen, maar kunnen gewoon in eigen land aan de slag.”

Zie je de andere acteurs nog eens als er geen filmverplichtingen zijn?

“We hebben nooit elkaars deur plat gelopen, maar we zien onszelf toch als één grote familie. Die voorbije 25 jaar hebben we van elkaar wel de geboorterecepties, verlovings- en huwelijksfeesten meegemaakt. Helaas zaten er ook echtscheidingen tussen. Tja, dat is het leven hé.”

De VRT blijft herhalingen van De Kampioenen uitzenden omdat ze erg populair blijven. Blijf je dan ook wel eens voor het scherm hangen?

“Weet je dat ik nu vaker eens een aflevering zie dan vroeger het geval was ? Ik ga er niet speciaal voor thuis blijven, maar als ik hier toch ben, zet ik me toch wel eens te kijken. Soms ben ik zelf verrast over wat ik zie omdat ik sommige scènes compleet vergeten was.”

Jouw personage Xavier heeft het begrip ‘een dagschotel’ in Vlaanderen een andere betekenis gegeven. Heb jij iets met bier?

“Ik ben geen echte bierdrinker alleszins. Ik drink het liefst bubbels of een glas wijn. Wat die ‘dagschotel’ betreft, ik word daar wel continu op aangesproken. Als ik eens op café ga, is er altijd wel iemand die vraagt of ik een ‘dagschotel’ moet hebben.”

“Als ik eens op café ga is er altijd wel iemand die vraagt of ik een dagschotel moet hebben”

“Ik kan daar mee om hoor, zolang de mensen maar respectvol blijven. Het gebeurt helaas ook wel eens dat iemand vervelend doet en dat is dan weer niet zo fijn.”

Je was voor het eerst te zien op tv als Dirk Talboom in de populaire jeugdserie ‘Axel Nort’ uit de jaren zestig. Wat blijft je daar nog van bij?

“Ik bewaar vooral goede herinneringen aan Nand Buyl, die Axel Nort speelde. Hij was toen mijn leraar aan het Conservatorium en op dat ogenblik toch een tv-vedette in Vlaanderen. Wat ik me nog goed herinner is dat ik voor opnames eerst de trein nam van mijn woonplaats Tienen naar Brussel Zuid en daarna met Nand kon meerijden naar de buitenopnamen in Ronse.”

Betekende dat ook je doorbraak?

“Neen, die kwam pas vier jaar later in de serie Beschuldigde, Sta op. Ik kreeg toen een rol in handen, die eigenlijk voor Ugo Prinsen bedoeld was. Die moest afhaken wegens een longontsteking. Mijn doorbraak heb ik aan die rol te danken. De een zijn dood is de ander zijn brood, luidt het gezegde. Nu ja, het was zeker niet het einde voor Ugo Prinsen die nog vele mooie rollen heeft gespeeld, onder meer bij De Collega’s, vooraleer hij stierf in 2004.”

De naam Voners is eigenlijk een pseudoniem. Je heet eigenlijk Johny Hoebrechts. Was een artiestennaam belangrijk voor jou?

“Ik deed wat toen toch wel gebruikelijk was in de theaterwereld van de jaren zestig. Zo heette Yvonne Lex in werkelijkheid Yvonne Douliez en was Cyriel Van Gent ook een pseudoniem voor Cyriel Verbruggen. En dus dacht ik in mijn jeugdige overmoed dat een pseudoniem mijn carrière in het buitenland zeker ten goede zou komen.” (lacht)

Tot slot. Blijf je in Waregem wonen of bestaat de mogelijkheid dat je ooit toch nog verhuist?

“Het is goed zoals het nu is. Ik heb een huis in Antwerpen waar ik kan overnachten als dat nodig is. Verder ben ik ook niet van plan om naar Kaapstad te verhuizen, hoe graag mijn vrouw en ik er ook gaan. We verblijven daar jaarlijks een periode in De Tafelberg Guest House. Ik heb het heel goed daar, die uitbaters van het gastenverblijf zijn vrienden. Hun zoon studeert nu zelfs in Antwerpen en verblijft daar in mijn Antwerpse huis.”

Johny Voners over…

Favoriete café in Waregem?

“Dat is Den Hemel in de Stationsstraat. Het is een echt stamcafé met een baas die ook van muziek houdt. De eigenaar is een afstammeling van de Japanse familie Hobo. Ik kon in het begin zijn naam niet onthouden omdat ik er toen maar zeer sporadisch kwam. Ik noemde hem toen Sushi! Het zit er vaak stampvol. Vaak is ook de lange tuin open met staantafels en zitkrukken. Het lijkt vaak op de jaarkermissen van vroeger.”

Favoriete restaurant in Waregem?

“We gaan het meest naar ‘Il Basilico’ (Markt 35, red.) omdat het er degelijk en knus is. We hebben een goeie band met de bazin en het was vooral ons samen het allereerste restaurantbezoek in Waregem. Dus is er ook een sentimentele reden. Een beetje als On en revient toujours à ses premiers amours.”

Favoriete Waregemse plek?

Een favoriete plek hebben we niet echt. We gaan tegenwoordig naar het Park Baron Casier. Je zit er in de natuur en daar houden we van. Er is ook een goed restaurant in het park. Waarom de horecazaak niet in mijn kookgids ‘Dagschotel’ staat? Ik heb ze een jaar geleden gemaild. Het moet hen ontgaan zijn. Ook Verde Art Gallery (Pijkstraat 22): het zeer persoonlijke café achteraan is slechts éénmaal per maand open. Er komen mensen die we minder vaak zien, maar waar we toch een band mee hebben.”

Favoriet Waregems evenement?

“Ik bezoek geen evenementen, want de selfies vliegen mij dan om de oren en ik zou wel 200 ‘dagschotels’ moeten drinken. De kerstmarkt op de Markt vind ik wel leuk. Die is knus en er is niet te veel volk. Te voet en in de kou jenevertjes staan drinken kan er wel uit de hand lopen. Gelukkig heb ik dan mijn Anne-Mie als steunpilaar en begeleider.”

Favoriete Waregemse winkel?

“Heb ik niet. Ik koop wel het vaakst kleren bij Vertigo (Stormestraat 39). Ze kunnen er goed met mijn gezwans om. Ik speel dan de moeilijke klant die allerlei opmerkingen geeft over futiliteiten. Ze kunnen er om lachen.” (Freddy Vermoere)