“Trump weet wat de mensen willen horen, jammer genoeg”

In alle uithoeken van de VS zochten en vonden we West-Vlamingen, en we vroegen hen hoe het is om te leven onder president Trump. Catherine Vervisch (64) uit Bissegem was professor in de VS en is sinds drie jaar met pensioen. Ze woont in Wisconsin.

Catherine studeerde Nederlands-Engels en aggregaat aan de Kulak en de KUL. “Andere culturen hebben me altijd gefascineerd. Tijdens mijn laatste jaar humaniora was ik graag naar de VS gegaan als uitwisselingsstudent, maar mijn vader vond dat ik best zou wachten tot na mijn studies. Na mijn studies Germaanse wou ik verder studeren, en dat werd culturele antropologie, ook in Leuven. Ik zat op een internationaal studentenkot en tijdens de weekends at en werkte ik in de Alma met de buitenlandse studenten.”

Soep koken voor daklozen

“Ik kookte maaltijden voor 100 Amerikaanse studenten in het Amerikaans College. Een goeie manier om een subcultuur te leren kennen, vond ik. Tezelfdertijd gaf ik deeltijds les aan Groep T. De zin om de wereld te verkennen, wat meer onafhankelijk te zijn van thuis, en verder antropologie te studeren leidde ertoe dat ik in 1977 naar Syracuse University in de staat New York trok voor een doctoraat in culturele antropologie. Dat doctoraat heb ik niet voltooid, maar intussen leerde ik er mijn man kennen, Tim. Hij studeerde organische scheikunde. De meer sociaalbewogen katholieken deden aan vrijwilligerswerk in de soepkeuken voor de daklozen van Syracuse. Daar hielp ik mee. Een eye-opener!”

“Toen Tim naar Santa Barbara in Californië trok voor zijn postdoctoraat, besliste ik om aan vrijwilligerswerk te doen in de buurt Skid Row in Los Angeles. Daar maakte ik eten klaar voor daklozen en hielp ik hen bij andere problemen. Dat was bij de organisatie The Los Angeles Catholic Worker. Ik dacht er nog aan om misschien onderzoek te doen over dakloze vrouwen of Mexicaanse vrouwen, maar ik hielp liever mensen dan er een studie over te maken. Daar ligt mijn hart.”

Engelse les aan buitenlandse kinderen

“We trouwden in 1981 en tussen 1982 en 1989 woonden we in Northfield in Minnesota, Dunkirk in New York, en uiteindelijk in Kenosha in Wisconsin. Daar vonden we allebei werk bij het Carthage College, een kleine privé-universiteit met 3.000 studenten. Tim is er professor in organische chemie. Ik was er vijf jaar freshman advisor en werkte als fondsenwerver en coördinator voor een organisatie voor mensen met HIV of aids. Ik heb 17 jaar lesgegeven aan de humaniora, Engels als tweede taal aan kinderen uit het buitenland. Dat deed ik enorm graag: ik kon mijn kennis van talen en antropologie, mijn interesse in andere culturen en mijn eigen ervaring – zeg maar cultuurschok – gebruiken. Drie jaar geleden ging ik met pensioen, al gebruik ik liever het Spaanse woord ‘jubilarse’, van het Latijnse jubilo – jubelen. Ik volg nu lessen pottenbakken en Chinees, begeleid de internationale studenten op Carthage College, en coach volwassenen in Chicago. Eén keer per maand bezoek ik de mensen zonder papieren in het lokale gesloten opvangcentrum. Dat zijn vooral Spaanssprekenden maar er zitten ook Franstaligen, uit Senegal en Haïti.“

“Ik hielp liever mensen dan er een studie over te maken”

“Kinderen kwamen er nooit, zowel voor mijn man als voor mij vervangt ons werk kinderen. We hebben wel twee katten. Sinds 1991 wonen we in een bakstenen huis – ik blijf een Belgische! – op 300 meter van Lake Michigan. Het is 6 km fietsen naar Carthage College. We fietsen allebei graag, maar dit jaar ben ik nogal lui op dat vlak. In onze vrije tijd gaan we naar Chicago, het Art Institute bezoeken, of we doen mee aan een wandeling van de Chicago Architecture Foundation. Chicago is een enorm interessante stad, en vooral in de zomer leeft ze volop. We fietsen soms de 100 km daarnaartoe en nemen dan de trein terug. Chicago is de stad van de wolkenkrabbers en van architect Frank Lloyd Wright. Door de jaren heen zijn we meer en meer geïnteresseerd geraakt in architectuur.”

Gezinnen worden uiteengerukt

“Of de verkiezing van Trump iets teweeg heeft gebracht? Zeker niets positief. De dag dat de verkiezingsresultaten bekend raakten was het doods op de campus, professoren liepen rond met tranen in de ogen. Ik heb Spaanssprekende vrienden die met de Mexicaanse gemeenschap in Chicago werken, en zij zijn bang. De mensen zonder papieren die ik bezoek en de organisatie waarmee ik werk zijn bijzonder zenuwachtig met het vooruitzicht dat nog meer gezinnen uiteengerukt zullen worden.”

“Door ons werk hebben we een goede ziekteverzekering, veel mensen zijn echter afhankelijk van Obamacare en vrezen dat het Republikeinse alternatief veel minder zal zijn. Wij zijn bang dat Trump de sociale voorzieningen zal verminderen ten voordele van de rijken en dat de nationale parken, al die mooie natuurgebieden, minder gesteund zullen worden. We kijken nu al uit naar de verkiezingen (voor het Huis van Afgevaardigden, de Senaat en enkele tientallen gouverneursposten, red.) van 2018!”

Persoonlijk wapenbezit

“Met dat ik hier al 40 jaar woon en ondanks mijn accent – men denkt dat ik Duitse ben – bekijkt men mij niet anders. Onze vrienden zijn allemaal ontgoocheld dat Trump verkozen werd en vragen ons wat onze Belgische familie en vrienden daarvan denken.”

“Trumps tweets? Die volgen we niet, ze zijn de moeite niet waard”

“Ik ben nog niet naar Belgie geweest sinds de verkiezingen. Maar ik hoor dat het voor onze vrienden daar moeilijk te begrijpen is hoe het electoraal systeem in de VS werkt. Zelf begrijp ik het ook niet helemaal en volgens veel Amerikanen is het voorbijgestreefd.“

“Mijn vrienden in België – én wij – begrijpen evenmin hoe de VS, zo’n groot land, zoveel moeite heeft om een universele ziekteverzekering te creëren en ook hoe zoveel mensen, vertegenwoordigd door de National Rifle Association, persoonlijk wapenbezit verdedigen.”

“Wij lezen dagelijks de lokale krant. Mijn man volgt de Washington Post via internet. Af en toe kijk ik naar een politieke reportage op de Amerikaanse publieke omroep en luister ik naar het nieuws op de openbare radiozender, die ook het nieuws van de BBC brengt. Trumps tweets volgen we niet. Ze zijn de moeite niet waard. Trump verstaat wel de kunst om te vertellen wat zijn publiek wil horen, jammer genoeg.“

“Politiekers komen en gaan. We hebben wel moeite om te begrijpen dat zoveel mensen voor Trump stemden. Velen hebben nog niet door welke negatieve gevolgen dat zal hebben voor het land en voor henzelf.“

Eén voet in de VS, één voet in België

“Of ik ooit terugkeer naar België? Moeilijke vraag! Praktisch mijn hele familie woont in West-Vlaanderen, op een nicht in Georgië na. De laatste 15 jaar kom ik elke zomer voor een maand naar België, en de laatste jaren ook met de kerstvakantie. Mijn moeder is 89, haar broers en vriendinnen zijn ook niet meer van de jongsten… Het is altijd fijn om iedereen te bezoeken. Het voelt alsof ik nog altijd met één voet in België sta en met één in de VS.”

“Onze vrienden hier vervangen mijn familie voor een deel, maar ik ben op een leeftijd dat die vrienden ook op pensioen gaan en verhuizen, vaak naar een andere staat, om dichter bij hun kinderen en kleinkinderen te zijn. Wij hebben die niet. Wat indien mijn man sterft voor mij, wat zal ik dan doen? Ik weet het niet.”