Schepen Johan Vanysacker stopt na twintig jaar met politiek in Langemark-Poelkapelle

Na twintig jaar stopt schepen Johan Vanysacker (CD&V) met de actieve politiek. “’t Is wel geweest”, vertelt hij. “Ik word straks 63 jaar en heb al veel mazout verbruikt. Tijd voor nieuwe mensen en kansen.” Als schepen wordt hij opgevolgd door dorpsgenoot Eddy Vanacker.

Sinds 1982 klopte de toenmalige top van de CVP met Frans Vandeputte en Willy Dewilde om de zes jaar aan op het erf van Johan Vanysacker in de Zuidschotestraat in Bikschote. “Ze wilden me overtuigen om deel te nemen aan de verkiezingen”, vertelt Johan. “Politiek interesseerde me ook. Frans passeerde wel vaker als veearts en tijdens een keizersnee kwam de gemeentepolitiek regelmatig aan bod. Na de verkiezingen van 1976 was mijn vader Maurits een schepenzetel misgelopen door een niet nagekomen afspraak. Dat zinderde wat na. Mijn vader zei: ‘Als je meegaat met de CVP, zet ik hier geen voet meer binnen’. Maar in 1999 stond CD&V opnieuw aan de deur en ik zei meteen ja. Ik vroeg enkel vertrouwelijkheid. Een paar maanden later, en niemand wist van iets, stak mijn schoonbroer Luc Vangheluwe tijdens een familiebijeenkomst strootje. ‘Er zijn binnenkort verkiezingen, wat ga je doen?’ vroeg hij mij. Toen ik zei dat ik mij kandidaat zou stellen, antwoordde mijn vader dat hij het wel gedacht had. Uiteindelijk is hij heel trots geweest op wat ik gedaan heb en doe.”

Voor de leeuwen

Johan werd bij de verkiezingen meteen verkozen en als schepen aangeduid. “Tijdens de laatste zitting van 1999 ben ik toch een keer komen piepen naar de gemeenteraad. Een paar dagen later maakte ik mijn eerste college mee. Ik werd voor de leeuwen gegooid, maar leerde het zo het vlugst. Het schepenmandaat hield me dag en nacht bezig.” Het was niet meer dan logisch dat de bevoegdheid Landbouw bij Johan terechtkwam. “Wie de opdracht ook mag uitoefenen, als je niet meer elke dag de staart van een koe in je gezicht krijgt, drijf je weg van de dagelijkse realiteit van het boeren. Ik hoop dat ik niet de laatste actieve landbouwer in een schepencollege ben.”

“Als schepen moet je ook neen kunnen zeggen”

Onder het bewind van Johan Vanysacker werd ook de landbouwraad opgericht. “Daarin formuleerden we vooral adviezen voor het schepencollege. Een van de initiatieven die daar gelanceerd werden, was de opruiming van de autobanden of plasticfolie. De raad voor lokale economie zag eveneens het daglicht. Daar hebben we het landelijke karakter uitgespeeld in functie van kwaliteit en nabijheid. Parking vormde toen al een gespreksonderwerp. In Langemark is nu voldoende parking.”

Trots op sporthal

Johan was ook lange tijd schepen van Sport en zag in Langemark een nieuwe sporthal gebouwd worden. In 1999 hadden alle partijen onder impuls van een sterk florerende basketvereniging Rapid in hun verkiezingspropaganda een nieuwe sporthal beloofd. Als bleu kreeg ik de opdracht van Willy Dewilde om een sportschuur te bouwen en die mocht niet meer dan 1 miljoen euro kosten. Dat was onmogelijk met de wensen en de normeringen van de sportclubs. Bovendien was het vechten voor je budget. In de weide waar de bouwplaats zou komen, liepen tijdens de eeuwwissel nog paarden rond en de eigenaar wou de grond niet verkopen. Het is pas na een onteigening wegens openbaar nut dat we tot een prijsvergelijk zijn kunnen komen. Uiteindelijk werden de bouwwerken geraamd op 2 miljoen euro en met alle extra’s van Finse piste, omgeving en een derde voetbalveld, zijn we geëindigd op 3 miljoen euro. Ik heb van die realisatie nog altijd deugd. Tijdens het weekend zie je een volle parking. Er loopt overal volk rond en er worden diverse sporten beoefend. Tijdens de week zijn senioren er actief of lopen de trainingen. Ik ben zelf geïnteresseerd in alle sporten. Tijdens mijn eerste algemene vergadering van de sportraad kondigde ik aan ieder jaar alle clubs te bezoeken. Maar met 50 sportverenigingen was dat echt een huzarenstukje.”

Genieten van het leven

De laatste twee jaar had Johan de leiding over het Team Ontspannen. “In die nieuwe bevoegdheden heb ik me echt gejeund . Ik heb in de afgelopen twintig jaar veel met het personeel samengewerkt. Zonder die medewerkers ben je niets. Je kan als schepen veel roepen, maar het is met hun kennis en kunde dat je het moet doen. Ik ben hen heel dankbaar. Ik heb nooit een paraplu opengetrokken. Een van de belangrijkste lessen die de politiek me geleerd heeft, is neen kunnen zeggen. Met het hart wil je ja zeggen, maar het verstand zegt nee. Als politicus laat je best je verstand primeren.”

Het laatste jaar is voor iedereen door corona anders. “Voor mij betekende dat geen sportshow, geen algemene vergadering of Lakosta. Naar sportevenementen zal ik blijven gaan. Ik heb de voorbije 20 jaar altijd alles met de beste bedoelingen proberen te doen. Voor mijn politiek engagement liet ik op de boerderij de boel vallen. Ik ben dan ook mijn vrouw Martine en de kinderen enorm dankbaar. Zin om nog dagelijks te vergaderen is er niet meer bij. Ik wil zolang mogelijk blijven helpen met de kinderen. Genieten van het leven en af en toe een keer aan de Eleven stoppen.” (pco)