Het gemeenterapport van Menen: Weg met aftands imago, maar frustratie rond zone 30 blijft

Op zondag 13 oktober mag je weer kiezen wie de komende zes jaar je stad zal leiden. Maar hoe heeft het huidige stadsbestuur het gedaan? Welke projecten werden gerealiseerd, welke op de lange baan geschoven? Wat pakte het bestuur goed aan, waar werd geflaterd? Je ontdekt het in dit gemeenterapport.

Wat gebeurde er bij de vorige lokale verkiezingen in 2018?

Oktober 2018, de Menenaars trekken naar de stembus. Het werd een resultaat voor de geschiedenisboeken, want via een ongeziene samenwerking slaagde een nieuw gevormde coalitie erin om stemmenkanon en burgemeester Martine Fournier (CD&V) met haar fractie naar de oppositiebanken te verbannen. Kersvers burgemeester Eddy Lust (OpenVLD) kwam op die manier in het oog van een lokale storm terecht. Toch slaagden zowel coalitie als oppositie erin een balans te vinden met één doel: Menen op de rails krijgen en houden. De coronacrisis zorgde ervoor dat het politieke gekibbel naar de achtergrond verdween. Halverwege de legislatuur volgde een eerste verandering. Herman Ponnet (Vooruit) gaf de fakkel door aan Kasper Vandecasteele (Vooruit). Ook bij Groen kregen we een nieuw gezicht te zien. Karolien Poot besloot haar plaats af te staan aan Jan Verbrugge. Aan de kant van het Vlaams Belang was de grootste verschuiving te merken, waarbij er sprake was van een 2.0 versie. De huidige bezetting besloot de rest van de termijn als onafhankelijk uit te zitten, met een nieuwe garde die het roer zal overnemen.

Lees verder onder de verkiezingsuitslag van 2018

Wat waren de belangrijkste realisaties?

Kritiek was nooit ver weg, al mogen we niet ontkennen dat Menen aan een gigantische transformatie werd onderworpen. Die transformatie is overigens nog steeds aan de gang, waardoor men vaak het idee krijgt dat de grensstad één gigantische werf is. Menen moest opnieuw een stad worden waarin je kon wonen, werken en leven en graafmachines moesten hiervoor zorgen. Met succes overigens want het gloednieuwe Park Ter Walle en de speeltuigen die overal verschenen, onderstreepten dat als geen ander. Ook onze woon- en zorgcentra werden aan een makeover onderworpen, waarbij in Lauwe een gloednieuw complex het daglicht zag. Een gedurfde, dure zet waarmee duidelijk is dat je ook op oudere leeftijd niet aan je lot wordt overgelaten. Een warme en sociale stad? Het is voor Menen meer dan alleen maar een leuke slogan op een flyer. Heel even zag het er ook slecht uit voor de Tybersite, het commerciële prestigeproject dat de handel naar de stad moest brengen. Toch slaagde men er ook daar in de ommekeer te verwezenlijken, met nieuwe winkels, een supermarkt en zelfs een McDonalds die er de deuren zal openen.

Waar sloeg het gemeentebestuur de bal mis?

Hoewel Menen vooruit werd gestuwd en heel wat van de plannen ook daadwerkelijk werden uitgevoerd, zijn er ook enkele scheve schaatsen gereden. Weinig mensen die de term ‘Leiewerken’ op een positieve manier in de mond zullen nemen. Aangekondigd als ‘werf van de eeuw’ is het debacle ondertussen uitgegroeid tot de ‘vertraging van de eeuw’. Mensen werden onteigend, huizen werden afgebroken en toen viel alles stil. Waar op papier nu al de eerste groene zones moesten verschijnen, werden De Barakken een plaats waar verloedering de norm is. Verder is er ook de invoering van de gigantische zone 30. Onder het mom van verkeersveiligheid werden de centrumzones verpakt met de snelheidsbeperking. Hoewel een klein deel van die zone ondertussen al werd aangepast, blijft de frustratie bij de weggebruikers groot. Dit gecombineerd met de vele werven, resulteerde meer dan eens in verkeersinfarcten van formaat. Eerder dit jaar haalde Menen hierdoor zelfs de nationale media, toen iemand de grootste escapegame ter wereld had gecreëerd. Het duurde toen meer dan een uur om met de wagen uit het centrum te raken.

Hoe blikken we terug op de voorbije zes jaar?

Het stadsbestuur heeft blijk gegeven van wilskracht en een visie op lange termijn. Het bestuur werd geconfronteerd met de coronacrisis, maar burgemeester Eddy Lust loodste zijn stad als een ware kapitein door de storm. Het stadsbestuur keek aan tegen een titanenwerk om de vele aftandse hoekjes van Menen te moderniseren en ook de nood aan kwalitatieve woningen aan te pakken. Met Kasper Vandecasteele aan zet kreeg ook de jeugd een stem die ze voordien niet hadden. In lang vervlogen tijden hadden we enkel het Park Ter Walle, ondertussen heeft zowat iedere wijk een modern speelplein. Toch hebben die succesvolle beslissingen ook een keerzijde. Gedragen door goede resultaten aan de ene kant, kregen de Menenaars een soms erg hautain stadsbestuur aan de andere kant. De laatste jaren werd ook dit de leidraad: kritiek op het beleid werd niet getolereerd. De Menenaars kunnen enkel maar hopen dat de nieuwe ploeg hier belangrijke lessen uit zal trekken.