Hendrik Verkest 30 jaar in het zadel van Wingene: “Een goeie burgemeester moet een ‘stroateloper’ zijn”

Maar liefst dertig jaar mag Hendrik Verkest zich al burgervader van Wingene noemen. En dat mag je in zijn geval letterlijk nemen, want hij noemt de inwoners van zijn gemeente zijn tweede familie. “In alles wat ik doe, staat het belang van onze gemeente voorop”, benadrukt hij.

De belichaming van de politiek in Wingene en een geboren burgemeester. Zo kan je Hendrik Verkest, 66 lentes jong ondertussen, het best omschrijven. Op 9 juni was het exact dertig jaar geleden dat hij de eed aflegde als burgemeester van ‘zijn’ Wingene en onder zijn bewind onderging de gemeente een enorme metamorfose. En daar is de man best trots op. “Al is dit niet alleen mijn verdienste”, benadrukt hij. “Zonder de vele sterke en gedreven mensen rondom me was dit nooit gelukt.”

Maar voor hetzelfde geld was er nooit sprake van burgemeester Hendrik Verkest. Je eerste eigen stek lag warempel in Ingelmunster…

“Mijn vrouw en ik zijn in 1978 getrouwd en we gingen meteen op zoek naar een huurhuis. Dat vonden we in de Krekelstraat in Ingelmunster, pal op de grens met Meulebeke. We woonden er zes jaar en hadden er een fantastische tijd, maar de lokroep van Wingene was te groot. Mijn roots lagen hier, ons bedrijf was hier te vinden… Het was dus logisch dat we hier onze eigen woning bouwden. Gaandeweg raakte ik ook verweven met het verenigingsleven in de gemeente. Ik maakte deel uit van de ouderraad van de school van onze kinderen, werd secretaris van de middenstandsvereniging… En vanuit mijn jaren aan het Tieltse Sint-Jozefscollege voelde ik ook een zekere drang om me te engageren. Het zat gewoon in mijn bloed.”

Heb je lang getwijfeld toen je de vraag kreeg om in de politiek te gaan?

“Geen seconde. De toenmalige CVP legde het voorstel op tafel en ik heb meteen toegehapt. De partij had toen net 24 jaar op de oppositiebanken doorgebracht en wilde in 1988 het tij keren. Aanvankelijk zou ik op de tweede plaats staan, maar de lijsttrekker trok plots zijn staart in. Zo werd ik vanuit het niets tot kopman gebombardeerd.”

De mensen verwachten dat je naar hun barbecue of spaghettiavond gaat. Dat deed ik altijd met plezier, maar ik wil niet weten hoeveel meter worst ik in die dertig jaar naar binnen heb gewerkt

Je start in de Wingense politiek verliep echter niet van een leien dakje…

“Dat is een stevig understatement. Er waren 23 zetels te verdelen en met CVP haalden we er tien binnen. De andere dertien gingen naar het blok rond toenmalig burgemeester Willy Persyn. Maar plots kwamen er barsten in die coalitie. Enkele jonge krachten – Ronny Denolf en Carine Devooght – hadden sterk gescoord en wilden deel uitmaken van het schepencollege. De ‘oudere’ garde moest daar echter niets van weten en dat zorgde voor een breuk. Zo kregen wij de kans om een alternatieve meerderheid te vormen en kwam CVP aan het roer. Maar ik kan je verzekeren, die beslissing veroorzaakte flink wat tumult. Het duurde uiteindelijk tot in juni 1989 voor ik ook effectief de eed kon afleggen als burgemeester. Tot dan bleef Willy Persyn in het zadel.”

Zorgde dat niet voor twijfel?

“Integendeel. Ik was een jonge kerel van 36, was economisch geschoold en had vooral veel goesting om er in te vliegen. Bovendien was Wingene toen een gemeente waar nog heel veel moest gebeuren. In 1989 waren we nog een echte agrarische en landelijke gemeente. De omslag naar de grotere bedrijven moest nog gebeuren. We hebben de ondernemers meteen, binnen het wettelijk kader, alle mogelijke kansen geboden. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Eerst hebben we alle zonevreemde bedrijven geregulariseerd en daarna begonnen we bedrijventerreinen aan te leggen. Wingene móést vooruit.”

Is je gemeente anno 2019 nog te vergelijken met die van dertig jaar geleden?

“We hebben een grote evolutie doorgemaakt. Toen ik als burgemeester van start ging, zag ik ons inwonersaantal alleen maar dalen. Langzaam maar zeker hebben we die negatieve trend kunnen ombuigen. Op ons dieptepunt telden we nog 11.800 inwoners. Nu zijn we met ongeveer 14.300. Dat is een groei van twintig procent. Dat bewijst dat het hier goed wonen en werken moet zijn. De kaarten lagen ook gunstig om een en ander in beweging te zetten. We konden veel slapende bouwgronden activeren, onze economie zwengelde alleen maar aan… Maar als ik nu door Wingene of Zwevezele rijd, ben ik best trots om te zien hoe alles veranderd is. Maar tegelijk heb ik ook altijd onze brede regio verdedigd. Mijn werk stopte niet aan de gemeentegrenzen. Ik zetelde 18 jaar als provincieraadslid en heb daar geprobeerd om als hefboom voor de hele streek te fungeren.”

Je had ook ambities om je weg te banen in de nationale politiek, maar die kans heb je nooit gekregen.

“Klopt. Ik ben nog eerste opvolger geweest, maar die hele legislatuur was er niemand die vertrok. Die trein heb ik dus gemist, al stond ik wel klaar om er op te springen. Ik had zelf mijn regenvestje al aan. (glimlacht) Spijtig, maar ik heb me er snel over gezet. Je moet niet koesteren wat je mist, maar tevreden zijn met wat je hebt. Al blijft het wel een feit dat ik als Kamerlid nog meer stenen zou hebben kunnen verleggen.”

Als nog jonge burgemeester werd je met de varkenspest in je gemeente geconfronteerd. Hoe ging je daarmee om?

“In 1990 en 1993. Die momenten vergeet ik nooit. Wingene telde toen liefst 240.000 varkens. Die hele affaire was een enorme uitdaging, maar ik heb me toen keihard ingezet voor onze getroffen varkensboeren. Ik zag het hele verhaal ook als een katalysator voor Wingene. Onze gemeente kwam in binnen- en buitenland in het nieuws, ik moest overal het woord voeren… Ik wilde dat Wingene er sterker uit kwam. Ik heb de rechten van onze mensen destijds keihard verdedigd en dat heeft ervoor gezorgd dat ik ook in landbouwmiddens aanvaard werd. Maar het was sowieso een emotionele periode. Ik leefde ook op persoonlijk vlak erg mee.”

De rol van mijn echtgenote is niet te onderschatten. Ze was al die jaren van goudwaarde voor mij

Welke momenten uit je carrière zal je nooit vergeten?

“In 2010 kreeg onze gemeente te maken met Romazigeuners die hier plots hun tenten kwamen opslaan. Het was allesbehalve evident om hen opnieuw te laten vertrekken, maar het is ons toch gelukt om ze na een paar dagen uit Wingene te krijgen. Ik heb toen heel goed opgelet hoe ik de zaken aanpakte en wat ik zei, want ik wilde koste wat het kost vermijden dat men mij van racisme kon beschuldigen. Ik heb me hard, maar correct opgesteld.”

“Ook de hagelstorm van juni 2014 blijft in mijn geheugen gegrift. Ik zat toen in het vliegtuig op terugweg van Australië en was me van geen kwaad bewust. Op die lange vlucht was het echter mogelijk om te bellen en boven de Indische Oceaan kreeg ik plots telefoon van Binnenlandse Zaken. De rest van die vlucht was echt nagelbijten.”

Wie dertig jaar kapitein van een gemeente is, moet over een succesformule beschikken. Wat is jouw geheim?

“Goh, het is een combinatie van veel factoren. Je moet zeker een portie meeval hebben en over een goeie ploeg beschikken. Ik heb er altijd voor gezorgd dat de sfeer in mijn team snor zat. Een vergadering was pas geslaagd wanneer er twee keer gelachen was. Die decompressie is nodig om iedereen scherp te houden. Ik heb ook altijd de gemeenteraadsleden voldoende betrokken bij het beleid en de voorbije dertig jaar stond er bij de oppositie nooit iemand op die me uitdaagde voor de sjerp. Ik was altijd burgemeester van álle Wingenaars. En misschien nog het allerbelangrijkste: je moet een stroateloper zijn. Ik sta nog altijd met beide voeten tussen de mensen en was meer niet dan wel thuis. Ik beschouw mijn inwoners als mijn tweede familie. En ze zijn met meer dan 14.000.”

En dan moet je als burgervader flink wat feesten, barbecues en spaghettifestijnen achter de kiezen werken…

“Ik ben doorheen de jaren de tel kwijt geraakt, maar het moeten er héél veel geweest zijn. De mensen verwachten ook dat de burgemeester aanwezig is. Dat heb ik altijd met plezier gedaan, al wil ik niet weten hoeveel meter barbecueworst ik in die dertig jaar naar binnen heb gewerkt.” (schatert)

Ik word voorzitter van de gemeenteraad. Zo blijf ik toch nog bij de politiek betrokken en kan mijn ervaring gebruikt worden, maar ik wil geen schoonmoeder spelen

Waar ben je het meest trots op?

“Ik ben erg gelukkig dat ik mijn eigen afscheid heb kunnen organiseren. Twee jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen liet ik al weten dat ik de nieuwe bestuursperiode niet zou uitdoen. De partij vreesde eerst dat dit ons stemmen zou kosten, maar door drie kandidaat-opvolgers naar voren te schuiven, hebben we een gouden zet gedaan. De focus ging naar hen en het hield de hele groep scherp. Met resultaat, want CD&V ging van 58,5 naar 68,5 procent. Hoe dan ook draag ik de fakkel in de lente van 2021 over aan Lieven Huys.”

En dan is het tijd voor wat qualitytime met je familie?

“De rol van mijn echtgenote is niet te onderschatten. Terwijl ik me over Wingene bekommerde, was zij dertig jaar lang de rots in de branding thuis. Daar ben ik haar heel erg dankbaar voor. Ze was al die jaren van goudwaarde.”

Je hebt nog twee jaar als burgemeester te gaan. Waar ligt je ambitie?

“Ik wil er vooral voor zorgen dat alles perfect blijft lopen. Er staan met onder andere het nieuwe vrijetijdscentrum en de uitbreiding van het gemeentehuis enkele belangrijke projecten op stapel, maar ik hoef niet per se het lintje door te knippen. Laat dat maar aan mijn opvolger over. Lieven wordt burgemeester, ik volg hem op als voorzitter van de gemeenteraad. Zo blijf ik toch nog bij de politiek betrokken en kan mijn ervaring gebruikt worden, maar ik wil geen schoonmoeder spelen. Vanaf het voorjaar van 2021 is het aan Lieven.”

En wat zal je met je herwonnen vrije tijd doen?

“Daar heb ik nog niet grondig over nagedacht. Ik wil me sowieso weer in het Wingense verenigingsleven storten en er bestaat ook een organisatie waarbij oud-burgemeesters hun expertise kunnen aanbieden aan steden en gemeenten in andere landen. Enkele maanden advies geven in een Afrikaans land, dat zie ik wel zitten. Maar hoe dan ook blijven we in Wingene wonen. Hier ligt ons leven en heb ik mijn hart verloren.”