Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.
Terwijl iedereen om me heen wanhopig geniet van de laatste stuiptrekkingen van de zomer kijk ik halsreikend uit naar de herfst. Een onpopulaire mening zo blijkt, want wie kan er nu blij zijn dat de truien om zeven uur al aangetrokken moeten worden op het terras en de rosé iets minder lekker smaakt in de oprukkende koelte van de vooravond?
En toch, zwart bestaat niet zonder wit, vakantie niet zonder werk, en zo bestaat ook de zomer alleen in de gratie van de andere drie seizoenen. Dus ja, na een paar maanden hard en springend leven borrelt het verlangen naar gezapige rust en routine terug op. ‘s Ochtends het licht moeten aanknippen om niet van de trap te donderen, een nieuwe voorraad kaarsen inslaan, zomerkleedjes opbergen en plaats maken voor ribfluweel en gevoerde jasjes.
“Het verlangen naar gezapige rust en routine borrelt op”
Gedaan met mensenmassa’s kijken op rommelmarkten en festivals, zongerijpte tomaten uit eigen tuin zo uit de hand eten, de barbecue en de grasmachine gaan terug op stal. Mijn leeszetel aan het raam lonkt, binnenkort kan ik met een goed boek dikke glijdende regendruppels volgen terwijl de bomen kou vatten eens hun as van loof het gazon bedekt. Daar is de nostalgie!
Nu, consequentie is niet mijn sterkste kant. Binnen enkele maanden kom ik bij u terug, met een klaagzang over de drukkende donkerte en de energiefactuur, en een smeekbede om de eerste narcissen.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
