Winterblues

Het sneeuwtapijt bedekte onze stad afgelopen woensdag maar even, toch was het leuk om eens in een ander decor te ontwaken. Voor mijn part mag ieder jaar wel een tiental dagen sneeuw tellen, of zelfs meer. Een witte bodem onder een hemelsblauw plafond, daar geniet ik oprecht van. Helaas transformeerde de sneeuw snel in een grijsbruine drek.

Zet uw schoenen in de gang. Aan koude winterdagen met regen hebben we helemaal niets, ik toch niet. Tenzij er zich een wielerpeloton doorheen baant, dan noemen we het ‘ruw’, ‘beestachtig’ en ‘heroïsch’. De weersvoorspellingen voor de komende dagen verdienen met ‘druilerig’ een andere benaming. Maar de lente is in aantocht. De krokussen staan in bloei en dat de dagen weer langer duren, valt ook ferm op.

‘Winterblues’; iedereen kent ze wel. Het winterdipje dat lijkt op een milde vorm van depressie. Volgens de wetenschap ligt een gebrek aan licht aan de oorzaak van een winterdepressie. De korte dagen hebben een effect op onze biologische klok, die daardoor in het najaar ontregeld kan raken. Een vermoeid en somber gevoel, slechtere concentratie en toename van het gewicht, dat zijn volgens diezelfde wetenschap enkele symptomen van een winterdip. Ikzelf merk dat ook, vooral op grauwe, donkere dagen. Het mag vriezen dat het kraakt, als de zon schijnt dan spring ik met plezier uit bed.

In de zetel ploffen en erna gaan slapen lijkt ’s winters de enige mogelijke activiteit

Dat het in putje winter al rond 17 uur pikdonker is, daar heb ik wel veel moeite mee. Na het avondeten lijkt ‘in de zetel ploffen en erna gaan slapen’, de enige mogelijke activiteit. Maar genoeg gebluesed, we vlammen samen met dat wielerpeloton de lente in. Straks strijkt Tadej Pogacar trouwens opnieuw neer in het Parkhotel, om later de kasseistenen uit de Oude Kwaremont te stampen. Laat maar komen, Tadej! En breng je vrienden mee.