Wie kende Noël Vanclooster niet?

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Elke dag ben ik present voor de rit in de Tour. Massasprint of bergrit, het maakt niet uit: het is mijn grootste ontspanning van de dag en ik sta zelfs eerder op om mijn werk rond te krijgen – al kijk ik wel alleen naar de laatste zestig kilometer.

Elke avond ook kijk ik naar Vive le Vélo. De rust van het programma is een welkome verademing na de hectiek van een Tourrit. Na meer dan tien jaar verveelt het programma nooit, dankzij presentator Karl Vannieuwkerke wiens liefde voor de koers aanstekelijk werkt, en ook dankzij de gasten die dankbaar zijn dat ze een dag mochten meemaken in de mooiste koers ter wereld.

“Wielertoeristen voelden zich thuis bij Noël, want hij kon meepraten over de koers”

Maar niet elke avond krijg ik, terwijl ik net naar Vive le Vélo aan het kijken was, een bericht dat mijn hart een paar tellen doet overslaan. Een vriend stuurde me dinsdag dat Noël Vanclooster overleden was. Wie in Tielt kende deze man niet? Hij was in de jaren zestig en zeventig professioneel wielrenner en baatte na zijn carrière Café Meulebeke uit, op de hoek van de Vierhoek en de Kasteelstraat. Het was een populair café, vooral voor wielertoeristen, die ik op zondag na een lange rit zag genieten van een streekbier op het terras. Bij Noël voelden ze zich thuis, want hij kon een aardig mondje meepraten over de koers. Vanclooster fietste een mooi palmares bijeen: zo werd hij Belgisch kampioen derny bij de profs en finishte hij drie keer in de Ronde van Frankrijk. In zijn eerste Tour werd hij meteen 16de.

Ik kende Vanclooster niet persoonlijk, maar we knikten elkaar altijd wel goeiendag wanneer we mekaar zagen. Het is een gekke gedachte dat ik hem nu nooit meer zal tegenkomen. Aan de dood is niets moois, maar laat het een troost zijn dat hij stierf op vakantie, en onwel werd op zijn geliefde fiets. Ik wens familie en vrienden heel veel sterkte toe.