“Was ik maar buiten, waar alles gebeurt”

Wat speelt er door het hoofd van iemand die dagelijks van Brugge naar Brussel pendelt? Xavier Taveirne gunt ons een blik in zijn ziel.

Op de eerste schooldag probeer ik nooit te werken. Dat begon jaren geleden, toen ik een keer per toeval thuis was.

Ik liep die dag langs m’n oude school aan de reitjes waar het druk was achter de ramen. Er werden agenda’s uitgedeeld, plannen gemaakt en kiemen gelegd voor vriendschappen die wel eens heel lang zouden kunnen duren.

De geur van de gistfabriek kroop ongemerkt in m’n neus. Ik dacht aan al die eerste dagen van een schooljaar waarop ik hunkerend naar buiten keek en dacht: was ik daar maar, daar buiten waar alles gebeurt.

Toen ik op die bewuste dag aan de andere kant van de muur stond, liet ik het besef in grote geuten binnenkomen: eindelijk was ik buiten en niet meer binnen waar alles voor mij beslist werd. Met een grote glimlach op mijn smoel liep ik verder langs m’n oude route naar huis: via de Potterierei, het Genthof en het Jan Van Eyckplein door de winkelstraten naar ‘t Zand en het station. En van elke stap werd ik alleen maar blijer.

Zo had ik het me als puber ook helemaal voorgesteld: vooral niks moéten, maar veel mogen. Dit jaar mocht ik op de eerste schooldag met Liesa Naert koffie gaan drinken op het terras van Klein Venetië. Ik ben huppelend naar huis gewandeld.