Presentator Xavier Taveirne woont in Brugge en werkt in Brussel. Hij schrijft afwisselend met actrice Liesa Naert een column.
Ik kijk naar mezelf in de weerspiegeling van de ramen die onze stadstuin maken. Ik wrijf door m’n haar, knoop m’n veters en doe een trui aan. Bij elke beweging die ik maak, verander ik meer en meer in m’n vader. Hij zit in mijn lichaamstaal. Ik heb een stukje van z’n branie, maar niet genoeg om een ruimte te vullen als ik ergens binnenkom. Dat is de ene helft van mij.
De andere helft zit in wie ik ben. Dat is mijn moeder. Ze zou, zoals een moeder dat doet, het brood uit haar mond halen voor de mensen die ze graag ziet. Ze is sociaal en hartelijk, soms tegen beter weten in.
“Als je ziek bent, moét je niet moedig zijn. Maar mijn moeder is dat wel”
Maar ze is kwetsbaar. Dat verwacht je niet van je moeder. Ze is ziek. De ziekte waarvan je de naam niet moet noemen, om te weten dat het met een pijnstiller niet opgelost zal zijn.
Het komt goed, zei de dokter. Maar het wordt een jaar van behandelen, moe zijn en haarverlies. Na de diagnose hebben we elkaar vastgepakt, er was een traan bij. Het was haar laatste.
Ze heeft nieuw haar en een dosis gif in haar lijf waar je meer dan één dier mee plat spuit. Maar ze staat recht. Ze gaat op stap, ze kookt, ze is nog net dezelfde mammie voor haar kleinkind en de mama die ze altijd is geweest.
Als je ziek bent moét je niet moedig zijn. Maar ze is het wel. Deze vrouwendag is voor alle vrouwen die als een leeuwin met de manen in de wind op hun berg staan.
Echt haar of niet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier