Véél volk

Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.

Je moet — ik verklap even een keukengeheimpje, beste lezers en lezeressen — als columnist een beetje doen alsof de week al zo goed als voorbij is, op het moment dat je je stukje schrijft. Want de lezer(es) krijgt dat stukje pas dan te lezen. Maar je schrijft het al als de week nog maar net is begonnen, want het moet op tijd bij de vriendelijke mensen van de opmaakredactie zijn. Dus mag je daarmee niet overdrijven, met dat doen alsof de week al zo goed als voorbij is, want je zou er lelijk naast kunnen zitten, met wat je schrijft. Bijvoorbeeld: je schrijft op maandag geen kritisch stukje over een voetbalwedstrijd die pas op woensdag wordt gespeeld. Daar dribbel je best om heen. En toch ga ik het schrijven (het is nu maandagmiddag, en het moet nog allemaal beginnen): er was deze week véél volk in Brugge, voor De Warmste Week.

“Met een uurtje Koen en Kris voor niks maak je beslist een heleboel ouders blij”

Ik heb, alvorens die zin op te schrijven, er natuurlijk de weersvoorspellingen op nagekeken. Men kondigt flink wat regen aan voor dinsdag en donderdag, en aardig wat wind, vooral donderdag. Dat zijn lang geen feestelijke omstandigheden. Na een kwartiertje slagregen in je gezicht, is de pret er wel van af, denk ik. Dan sta je daar te rillen voor het goede doel, met je haar in klissen voor je ogen, en ben je eigenlijk rijp voor een warme chocolade en een warm dekentje. Pfff. Maar ik heb er ook het programma op nagekeken, en dat bulkt van de Namen waarvoor velen wel een uur slagregen in hun gezicht over hebben.

Bovendien zijn die Namen gratis te zien en te horen. Niet iedereen kan zich een avondje Clouseau in het Sportpaleis permitteren. Met een uurtje Koen en Kris voor niks maak je beslist een heleboel ouders blij. En in één klap ook hun kinderen, want die zijn toch wel bezorgd om hun mama, die al ruim dertig jaar een beetje verliefd is op Koen, en om hun papa, die al ruim dertig jaar een beetje boos is op Koen, en misschien lost zo’n gezamenlijk avondje wel een en ander op, en kunnen zij als kinderen finaal opgroeien zonder zorgen, wat tenslotte toch het thema van De Warmste Week is. De kinderen hebben het overigens meer voor Pommelien en Camille en Coely. Die spreken hun taal. En maken hun moves.

Zelve kan ik de meisjes Pommelien en Camille niet uit elkaar houden (Coely wel), maar ik ben er zeker van dat zij dat niet erg vinden. En verliefd op Koen ben ik nooit geweest. De aandrang om erbij te zijn, daar op ‘t Zand in Brugge, heb ik niet gevoeld. En dus heb ik deze week aangrijpende momenten gemist. Dat weet ik al zeker, op een maandag.