25 december 1913. Dat is niet alleen heel lang geleden, het is ook de geboortedatum van de oudste nog levende West-Vlaming. Julia Meulemeester mag op Kerstmis 108 kaarsjes uitblazen en wij willen haar hier alvast ‘van herte’ proficiat wensen.
Het doet ons plezier dat Julia haar bijzondere verjaardag deze keer kan vieren met een mooie, grote bende. Vorig jaar mochten slechts twee gasten het rusthuis binnen om van haar verjaardagsbûche te proeven. En dat smaakt nog altijd wrang…
Zijn de mensen die in onze woonzorgcentra leven de grootste slachtoffers van de coronacrisis? Ze maken alleszins serieus kans. Maandenlang betaalden ze maandlonen om in een gevangenis te zitten. Bezoek was verboden, buitengaan bijna onmogelijk.
Zeven dagen geleden nam ik mee afscheid van Martha Vanhee, de trotse mémé van mijn schoonfamilie. Zij bracht haar laatste levensjaren door in een rusthuis en dat was sinds 13 maart 2020 niet het grootste cadeau. Dat besef kwam serieus binnen tijdens de begrafenis. Een leven lang waren mooie, grappige en ontroerende foto’s gemaakt, maar van haar laatste hoofdstuk ontbraken beelden. Herinneringen van wat had kunnen zijn.
Zijn de mensen die in onze woonzorgcentra leven de grootste slachtoffers van de coronacrisis?
Haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen waren zot van ‘mémé Steen’ en haar hartenwafeltjes, maar konden haar dat het voorbije anderhalf jaar te weinig tonen. En dat is triest.
In het Vlaams parlement was er deze week wat commotie over het feit dat heel wat woonzorgcentra een isolatie van vier dagen verplichten voor bewoners die bij hun familie thuis kerst of oudejaar gaan vieren. Vier dagen cachot, voor een avond menselijkheid. Of dat wel oké is, gaan de politici uiteindelijk ná de feestdagen bespreken.
Vandaag gelden in onze wzc’s dus nog altijd strengere regels dan in de maatschappij. Want onze ouderen hebben geen lobbyisten. Er is geen Voka voor senioren. En dat het een complex debat is, besef ik. We willen immers onze dierbaren beschermen. Maar we moeten hen ook de vrijheid gunnen om zelf te beslissen welke risico’s ze willen nemen… Als je een knuffel van een geliefd kind al een risico mag noemen.
Tot slot wil ik het personeel in onze rusthuizen – en bij uitbreiding de hele zorg – hier ook ‘van herte’ bedanken. Er is dit jaar weinig geklapt voor hen, maar ze waren voor velen absolute lichtpunten in moeilijke tijden. Ook dat heb ik met eigen ogen kunnen zien…
Reageren? bart.casteleyn@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier