Tijd voor traagheid

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Een goede vriend van mij verzamelt postkaarten. Als u bij het woord ‘postkaarten’ aan ‘saai’ denkt, dan slaat u de bal mis. Het gaat om postkaarten van over heel België, met op de voorkant foto’s uit lang vervlogen tijden.

Wat ik het mooist vind aan die oude postkaarten, is de achterkant. Mensen schrijven er hun boodschap neer in prachtige handschriften. Ik dacht aan de postkaarten van mijn kameraad toen ik de voorbije week een zestigtal exemplaren van mijn romans ‘Kwikzilver’ en ‘Hersenorkaan’ opstuurde – op sociale media had ik aangekondigd dat mensen ze konden kopen aan korting, en daar kwam er heel veel reactie op.

“Als je een handgeschreven brief krijgt, weet je dat de zender tijd genomen heeft voor jou”

Toen ik de namen van al die mensen op enveloppen moest neerschrijven, stond ik stil bij hoe weinig we eigenlijk nog met de hand schrijven. Ik bijna nooit en dat is ook aan mijn handschrift te zien: vroeger was het mooi, terwijl het nu soms onleesbaar was – een paar keer moest ik een enveloppe weggooien omdat ik vaststelde dat iets niet duidelijk genoeg was. Ik nam me voor mijn handschrift meer te oefenen, zodat het weer de schoonheid van vroeger zou krijgen. Elke dag schrijf ik nu een paar zinnen neer in een schriftje, en ik zie dat na bijna een week de letters steeds leesbaarder zijn geworden.

We zouden met zijn allen meer met de hand moeten schrijven. Hoe heerlijk is het niet een handgeschreven brief te ontvangen? Als je zo’n brief krijgt, weet je dat de zender tijd heeft genomen iets op papier te zetten. Tijd voor jou. Je kan zien waar hij geaarzeld heeft, en waar hij iets te snel is geweest. Ik daag u uit om een brief met de hand te schrijven en die naar iemand te sturen die bijzonder voor u is. Er zal een glimlach op zijn of haar gezicht verschijnen, want een handgeschreven brief betekent, bij uitstek in onze snelle tijden, dat u tijd voor iemand heeft genomen – tijd voor traagheid.