De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Maandag keerde ik na een vakantie in Oostende terug naar Tielt. De vakantie was bedoeld als een soort van ‘schrijfretraite’ om aan een nieuw boek te beginnen nu ik klaar ben met mijn boek Hersenorkaan. Schrijven is het liefste wat ik doe en mag van mij dus gerust deel uitmaken van mijn vakantie. Maar het lukte niet. Ik kreeg de woorden in mijn hoofd niet in de juiste volgorde. Ik probeerde het drie dagen, maar bij alweer een blanco scherm klapte ik het dicht en besloot ik te doen waar ik zo slecht in ben: nietsdoen. Dat mag u redelijk letterlijk nemen: ik heb geen lange wandelingen gemaakt en ben niet zoals gepland de stad ingetrokken om foto’s te maken.
Wat heb ik dan wel gedaan? Niets. Dolce far niente, zoals het in Italiaans heet. En echt: ik kan u aanraden dat zelf eens te doen. Spannend is het niet, maar op zijn minst kom je uitgerust terug thuis.
Nietsdoen: spannend is het niet, maar op zijn minst kom je uitgerust terug thuis
‘Nergens beter dan thuis’, klinkt het in de begingeneriek van Thuis, en voor mij is dat waar. Ik heb mij geamuseerd in Oostende, maar was ook ontzettend blij om in de Kortrijkstraat weer de sleutel in het slot te steken. Ik geloof dat wie graag weer thuiskomt, een gelukkige mens is.
Zonder ‘thuis’ besta je niet. Zonder Tielt ben ik niet compleet mezelf, al is het maar omdat hier zoveel van mijn herinneringen liggen. Maar Tielt en hier thuiskomen en me thuis voelen, heeft ook zoveel te maken met mijn familie en vrienden die hier ook wonen. Zonder hen besta ik niet.
Ik hou van mijn stad, om de rust, om de mooie plekjes, om de Carlito, maar haal mijn geliefden weg uit Tielt en de liefde voor Tielt zal er helemaal anders uitzien. Maar ik weet dat mijn ouders en beste vrienden hier ook altijd zullen blijven, en dat Tielt dus altijd mijn veilige thuishaven zal zijn.
