De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Ik ben een slechte slaper. Of beter gezegd: ik ben bij momenten een slechte slaper. Als ik werk aan een boek, slaap ik meestal goed, want ik voel me het best in mijn vel en het rustigst in mijn hoofd wanneer ik woorden op papier zet die mij en daarna ook de lezer weten te bekoren. Heerlijk: je overdag in het alledaagse leven bevinden en ’s nachts in een wereld die je zelf geschapen hebt.
Dezer dagen slaap ik minder goed. Ik pieker. Niet over corona, maar over de verhoogde energiefactuur die we allemaal voor de kiezen zullen krijgen. En over hoe schandalig ik het vind dat de regering de btw voor gas niet van 21 naar 6 procent wil verlagen. Ah nee, brave burgertjes, dat kunnen wij niet maken, want we zitten met een enorm gat in de begroting! Welja, beste politici, dat is een feit, maar wie heeft voor dat grote gat gezorgd? Jullie! En wij, sukkelaars, moeten er mee voor zorgen dat het niet nog dieper wordt? Dat is bijna misbruik.
Wakker denk ik aan de schoonheid van de nacht, de absolute, zalvende stilte
Als freelancer kom ik weliswaar rond, en sommige maanden goed rond, maar ik sidder en beef voor wanneer ik in april de eindafrekening zal krijgen. Toch heeft je zorgen maken geen zin, en het is een troost dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.
Als ik zoals een paar keer de voorbije week niet kan slapen, verzet ik me niet meer – net zoals ons verzet tegen stijgende energieprijzen geen zin heeft. Wakker denk ik aan de schoonheid van de nacht. De absolute, zalvende stilte. Het hoofd dat weer een blanco blad is dat ik de dag nadien ga beschrijven. De kop thee naast me die staat te dampen. En mijn geest die nooit zo ontspannen is als op dat moment.
Ik wou dat ik ’s nachts kon schrijven, net zoals Herman Brusselmans. Maar dat kan ik niet. Dus blijf ik liggen en neem ik een boek, en streel ik Rachel tot we samen spinnend in slaap vallen.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
