RSCL – RSCA

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Zondag voetbalhoogdag. Op zich heb ik weinig met competitiestanden, transfers, trainerswissels en dies meer, maar toch is mijn sympathie voor het spelletje doorheen de jaren gestaag gegroeid. Als kind baalde ik dat er op zondag een oneindig sportjournaal voorafging aan een gezellige tv-avond, en ik begreep maar niet dat ik moest zwijgen als er tijdens een autorit verslag werd uitgebracht van god weet welke wedstrijd. Maar het kan verkeren.

Toen ik zondag in de vooravond het café binnenstapte na een namiddag kleuterpret voor een jarig metekind, zat de vaste kern al aan het uitgerolde scherm vastgekluisterd. Ik was net op tijd voor een absolute topwedstrijd, zo bleek. Vonken gegarandeerd. Ik kreeg wat randinformatie mee en richtte ook mijn blik op het scherm.

Ik zit op het puntje van mijn stoel en hoor mezelf boutades roepen

Geen idee waaraan het ligt, maar bij een bijna-goal, een vuile fout of een dubieuze beslissing van de ref zit ik op het puntje van mijn stoel en hoor ik mezelf wat boutades de lucht in roepen. Maar nog meer dan dat geniet ik van de sfeer. Het geluid van een bekende commentatorstem (vraag me niet wie), het gejoel van de supporters, het heen-en-weer sneren van de klanten. Bij de koers overvalt me datzelfde gevoel. Heimat, Vlaamse klei, nostalgie naar familiefeesten waar de nonkels zich rond de tv scharen.

De wedstrijd was spannend, Standard won. En ik genoot van het geroezemoes achteraf en de tikkende regen op de donkere ramen.