Onze columnist verliet zijn bubbel voor een picknick in het park.
Ik had niet echt zin in een picknick en daar kon ik niets aan doen. Drie maanden sociale vasten schud je niet zomaar van je af. Dat vraagt wat tijd, en contacten die je mondjesmaat tot je neemt, niet in grote gulpen.
Onder de boom ontstond een luchtbel gevuld met vrienden die elkaar te lang niet hadden gezien. Veel werd er niet gezegd. Er viel ook weinig te zeggen. Niemand was naar een optreden geweest. Niemand had in de cinema een film gezien. Ik ging dan maar wat balletjes gooien naar de enige hond in het gezelschap. Hij bracht ze telkens terug, want dat is wat honden doen.
Onder de boom ontstond een luchtbel gevuld met vrienden die elkaar te lang niet hadden gezien
Na een tweetal uur viel er plots regen. Niet uit een wolk boven onze hoofden, maar uit de luidspreker die iemand had meegebracht. Tussen de druppels door maakten Pia Zadora en Jermaine Jackson, eendagsvliegen uit de jaren tachtig, elkaar het hof. De benen kwamen los, de geesten ook.
Het park kwam tot leven. Een man die vond dat op een hete middag een maatpak de juiste vestimentaire keuze was, zat in het gras met de muziek mee te knikken. Zijn witte keffer van het merk Poedel blafte telkens als Pia Zadora begon te jengelen. Vijf kinderen met uiteenlopende tinten vormden een cirkel en huppelden hand in hand op het ritme mee. Hen was nog niet aangeleerd hoe je iemand met een andere huidskleur hoort te misprijzen, maar dat was louter een kwestie van tijd. Een jongetje met een donkere tint hield zich afzijdig. In zijn linkerhand klemde hij een touwtje met daaraan een roze ballon. Meedoen met zijn vrienden-voor-één-middag had betekend dat hij het ding had moeten loslaten, en dat wilde hij niet.
‘s Nachts droomde ik van roze ballonnen en muziek en iedereen die het met elkaar kon vinden. ‘s Ochtends opende ik Facebook en was het park plots heel ver weg.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier