Piepedood

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft tweewekelijks een inkijk in haar leven.

Aan de kijkcijfers te merken waren we met velen, dus misschien heeft u ze ook gezien: de laatste aflevering van Kamp Waes. Dries en Kaat Borstlap werden gegijzeld door terroristen en aan een gewelddadige ondervraging onderworpen, tot hun ‘collega’s’ van de Special Forces hen kwamen bevrijden. Het was het sluitstuk van elf dagen afzien bij de beesten – treffender kan ik het niet formuleren.

Er zijn mensen die daarvan genieten, van lichamelijk erg afzien. Hetzelfde geldt voor topsporters, denk maar aan wielrenners in de Tour de France. Elke dokter zal zeggen dat topsport heel ongezond is, maar toch zijn er ook veel ‘leken’ die ervoor kiezen om hun lichaam tot het uiterste te drijven.

“Sluitstuk van afzien bij de beesten”

Ik heb dat één keer gedaan – en daarna nooit meer, heb ik gezworen. Het was toen ik de Ronde van Vlaanderen voor amateurs reed. Je mag nog zo goed getraind hebben op hellingen: als in een wedstrijd de ene na de andere komt en je op tijd in de Sporza-studio moet zijn om bij Karl Vannieuwkerke en Eddy Planckaert over je avontuur te vertellen, dan ben je bij aankomst piepedood.

Ik ben beter in geestelijk tot het uiterste gaan. Ik deed het tijdens mijn examens aan de universiteit. Een andere manier om geestelijk tot het uiterste te gaan is een boek schrijven. Je graaft daarvoor niet alleen zo diep in je brein als je kan, maar je moet ook in een staat van opperste concentratie zijn om de beste zinnen in je naar boven te halen. Ik ben nu bezig aan een novelle en heb vorige week het eerste deel naar mijn uitgever gestuurd. Hij is in de wolken, dus ik ook. Ik werk nu naarstig aan het tweede deel, zodat u er zich in de winter kunt aan verwarmen.