‘It takes a village’, wordt er wel eens gezegd door (jonge) ouders. Vrij vertaald: je hebt een heel dorp rondom je heen nodig om een kind op te voeden. Ik heb zelf nog geen kinderen, maar ik kan me gerust inbeelden dat die uitspraak op heel veel waarheid rust. Maar ook als kindvrij persoon die zich elke dag een weg probeert te banen in deze veeleisende maatschappij, kan ik alvast bevestigen dat iederéén eigenlijk wel baat heeft aan een of meerdere rotsen in de branding.
Onze krant staat er eigenlijk elke week vol van, ook nu weer. Mensen die hulp nodig hebben. Ouderen met medische problemen en een noodkreet. Verenigingen die wanhopig op zoek zijn naar vrijwilligers. Kinderen waarvoor geen plaats blijkt te zijn. Mantelzorgers die geen tijd hebben om te zorgen. En buiten onze West-Vlaamse redactiemuren lijkt de wereld nog meer in brand te staan. Zwangere vrouwen in gevaarlijke situaties, langdurig zieken zonder ondersteuning en besparingen op elk vlak. Te weinig centen en te veel noden. Een eeuwenoud probleem, zo blijkt.
“Sinds de coronacrisis ligt de focus vaak op ons eigen welzijn. Het wordt alleszins in menig TikTok-video’s gepredikt”
Iedereen wil graag geholpen worden, maar ik vraag me soms af of ook iedereen zélf wel eens de moeite doet om er voor iemand anders te zijn. Sinds de coronacrisis ligt de focus vaak op ons eigen welzijn. Het wordt alleszins in menig TikTok-video’s en zelfhulpboeken gepredikt. Je grenzen bewaken, doen wat goed voelt, niemand ooit iets verschuldigd zijn, leven voor je eigen comfort. Maar een netwerk opbouwen is niet altijd comfortabel. Een omweg rijden om het voetbalvriendje van je kind thuis af te zetten is soms niet tof. Een hele weekmenu koken en invriezen voor een pas bevallen vriendin is inderdaad veel werk. Voor de honderdste keer een motivatiebrief nalezen voor je buurman steekt misschien wat tegen. Maar als we enkel nog dingen zouden doen die louter voor onszelf voordelig zijn, kunnen we dan wel staan roepen en tieren dat er geen solidariteit meer is in de wereld?
Gelukkig weet ik dat ik veel retorische vragen heb gesteld. Want ja, elke dag kom ik mensen tegen die onbaatzuchtig hun tijd en energie opofferen om letterlijke en figuurlijke brandjes te blussen. Dus de volgende keer dat je gefrustreerd bent omdat je niet de steun ontvangt waar je naar verlangt, stel jezelf dan eens de vraag: wanneer ben ik voor het laatst een ‘dorp’ geweest voor iemand anders?
Reageren? phebe.somers@kw.be
