Hier zijn we weer. Die drie weken vakantie leken drie dagen, maar een grote West-Vlaams filosoof zei ooit: al wat we gehad hebben, hebben we gehad.
En we zullen het maar meteen toegeven: de voorbije vakantie raakten ook wij in de ban van de ringen. We zagen Simone, Remco, Mondo en vele anderen goud pakken. We vloekten voor Matthias, Alexander en onze leeuwen. We keken naar skiff, synchroonduiken, schermen en uiteraard ook naar Karl, Thomas en Elodie. Maar vooral: we stonden met veel plezier in de file voor Julie, Becky, Billie, Elise, Nastja… en Emma natuurlijk. Net zoals duizenden andere West-Vlamingen gingen we supporteren voor de Belgian Cats, de meest West-Vlaamse ploeg in Parijs.
Want de Spelen, die waren even héél dichtbij. Zo’n 58 kilometer van onze voordeur om precies te zijn. De baskettende vrouwen speelden hun groepswedstrijden in Rijsel, op een steenworpje van onze provincie. Unieke ervaring, zonder meer. Het was wel een wonder als je de wagen daar proper kon parkeren, maar vooral de Cats zorgden er voor een mirakel.
Het droomscenario? De West-Vlaamse Ambassadeur zondag op het podium… Preus lik 40 met goud, zilver of brons
Na verliesmatchen tegen Duitsland en de USA wonnen ze met 27 punten van Japan… en ze mochten dan toch nog de bus op in Kortrijk richting Lichtstad. Daar schoven ze woensdag Spanje aan de kant en dit weekend mogen ze verder geschiedenis schrijven.
Het droomscenario? De West-Vlaamse Ambassadeur zondag op het podium… Preus lik 40 met goud, zilver of brons. Emma Meesseman en het hele team zouden eremetaal zo hard verdienen.
En daarna zouden wij heel beleefd iets vriendelijk willen vragen aan Emma. Of onze officiële Ambassadeur in de voetsporen wil treden van Wim Opbrouck, Dominique Persoone en Maaike Cafmeyer en als gasthoofdredacteur eens onze krant wil maken? Wat een olympische editie zou dat zijn…
Maar voor we verder dromen, eerst die medaille. Go Cats!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier