Beter om zes uur thuis dan om vijf uur in het ziekenhuis. Die wijze boodschap prijkte jarenlang op een bord in Bovekerke, het dorp bij Koekelare waar ik opgroeide. Het was de tijd waarin je buiten de bebouwde kom nog 90 mocht rijden en veel autobestuurders dat cijfer interpreteerden als de minimumsnelheid. Het fietspad langs mijn straat was wat men vandaag een ‘moordstrookje’ zou noemen.
Ik woonde op amper 750 meter van de lagere school, maar ging al die tijd núl keer met de fiets naar school. Vier keer per dag legden mijn zus en ik het traject af in de auto van mijn moeder. En toen ik naar het middelbaar mocht in het ‘grote’ Koekelare, was dat de volle zes kilometer met de bus. Met de fiets naar school? Te gevaarlijk.
We hebben meer kilometers fietsstraat dan snelweg, maar voor fietsers is het hier nog altijd niet veilig
Terug naar vandaag. Onze provincie telt intussen meer kilometers fietsstraat dan snelweg, maar ondanks alle inspanningen is het nog altijd niet veilig voor fietsers. Vorig jaar kwamen in onze provincie nog 19 mensen om het leven bij een verkeersongeval met hun fiets.
Vorige week werd opnieuw pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar fietsers zijn, toen ongevallen het leven kostten aan Timo (16) uit Ichtegem en Frans (75) uit Hooglede. Voor wie zich met een fiets op de weg begeeft, kan het minste foutje fataal zijn.
Het is daarom dat ik elke dag met een bang hart mijn vrouw uitzwaai, als ze met haar elektrische fiets naar het werk vertrekt. Veertien kilometer, vier keer per dag. Goed voor haar portemonnee, minder goed voor mijn gemoedsrust. Ze kroop al een paar keer door het oog van de naald.
Beste bestuurder die al eens gefrustreerd achter mij reed: het is dáárom dat ik in een fietsstraat netjes achter de fietser blijf. Dat ik me in een zone 30 aan de maximumsnelheid hou. Dat ik langs landelijke wegen vertraag als ik een koersfiets kruis.
Dan denk ik aan die wijze boodschap, daar op dat bord in Bovekerke. En hoop ik dat de bestuurder achter mij dat ook doet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier