Onze man keek naar Nonkels II: “Geniaal grappig en verrassend hartverwarmend”

Het is er eindelijk: het langverwachte tweede seizoen van Nonkels. Wie nog niet kan wachten tot 18 april kan de reeks al integraal bekijken op Streamz. Daarin zien we dat het leven van de familie Persyn nog steeds niet over rozen – of kunstgras – lijkt te lopen…

Voor wie de afgelopen jaar onder een steen heeft geleefd: in de hilarische fictiereeks ‘Nonkels’ zagen we hoe de komst van de Kameroense vluchteling Innocent het leven van de drie West-Vlaamse broers Persyn op zijn kop zette. Er was pantoffelheld Luc, die opeens nog meer onder vuur kwam te liggen bij zijn vrouw Carine. Broer en kunstgraskoning Willy probeerde er dan weer munt uit te slaan, terwijl de onbeholpen broer Pol alles in het honderd deed lopen en tegelijkertijd ook weer de meubelen redde.

In dit tweede seizoen wordt de draad vrij snel opgepikt na de vorige gebeurtenissen. Innocent volgt een inburgeringscursus, waar hij de knappe Safa leert kennen. Dat schiet dan weer in het verkeerde keelgat bij Pol, die vreest dat hun schijnhuwelijk in hun gezicht zal ontploffen. Luc slaagt er in om een job te scoren bij het lokale tuincentrum, maar als ze daar ook kunstgras verkopen is het kot te klein voor Willy. De rest kan u vanaf nu zelf ontdekken op Streamz, of vanaf donderdag 18 april op Play4.

Heel eerlijk? Ik hield mijn hart wat vast voor dit tweede seizoen. Voor je het weet wordt er krampachtig gezocht naar oneliners of voelen grappen te geforceerd aan. Bovendien wéten we al dat Willy snel geagiteerd is en dat Luc schrik heeft van zijn vrouw. Kan je daar een verhaallijn voor verzinnen zodat het fris en verrassend blijft? Ja, zo blijkt al snel. En hoe. Zonder te spoilen, maar ook nu breekt het angstzweet hen meer dan eens uit.

“Sommige scènes zijn zo geweldig dwaas, maar net daarom weer zo goed”

Pas nu valt het echt op hoe goed die personages eigenlijk werden neergezet in dat eerste seizoen, waardoor je er heel veel kanten mee uit kan. De humor is soms kolderiek, ja. Met een setting als pakweg een bowling- of golfbaan weet je wat je kan verwachten – er is altijd wel iemand die iets in zijn gezicht krijgt. Maar als het goed is uitgevoerd, zoals hier, werkt dat zonder meer. Sommige scènes zijn zo geweldig dwaas, maar tegelijkertijd net daarom weer zo goed. De fantastische scènes met Barbara Sarafian bijvoorbeeld, zo over the top maar toch ben je op geen enkel moment uit het verhaal gehaald. Al zit de echte humor uiteraard weer verscholen in de ongemakkelijke conversaties of de plaatsvervangende schaamte. En daaraan geen gebrek. De dienstencheque-scène bijvoorbeeld. Het passeert haast achteloos, maar het is geniaal grappig.

Met het gevaar dat we het iets te serieus gaan nemen, maar ook onderliggend zit de reeks heel goed ineen. Waar de komst van Innocent bepaalde gezinsconstructies in vraag deed stellen omdat er hen een spiegel werd voorgehouden, brokkelt die façade steeds verder af. Het is geen toeval dat nonkel Willy letterlijk een muur probeert op te trekken, maar zichzelf daar meer mee in nesten werkt dan wat anders. Waar de personages in de eerste reeks nog handig konden weglopen van die vragen die ze zichzelf liever niet stelden, kunnen ze er nu niet meer van onderuit. Dat levert opnieuw bijzonder interessante dynamieken op, met een verrassend hartverwarmende ondertoon naar het einde toe.

Dat laatste zorgt ervoor dat we nog maar eens te zien krijgen wat voor straffe acteurs en actrices te zien zijn. De broers Persyn (Rik Verheye, Wim Willaert en Jelle De Beule) zijn fenomenaal goed neergezet, Wim Opbrouck in bloedvorm, maar minstens even goed zijn de vrouwen in het gezelschap. Niemand kan een glorieuzere Carine neerzetten dan de fantastische Isabelle Van Hecke. En zowel Emilie, Silke als nieuwkomer Bernadette Damman zijn zo geloofwaardig dat je er eender wat naar hen kan gooien en ze daar nog iets geweldigs van maken op beeld.

De halfbakken kritiek van het eerste seizoen met de vraag ‘of we met bepaalde zaken wel mogen lachen’, halen de makers moeiteloos onderuit door de reeks nog inclusiever te maken. Meer nog: waar het bij sommige reeksen vaak ‘van moeten’ aanvoelt, is elke rol – van William Boeva tot Jaimie Van Kerschaver – een essentieel onderdeel van het plot en dus een meerwaarde.

Het enige minpunt dat we kunnen bedenken aan deze reeks, is dat het misschien nog moeilijker wordt om een oerdegelijk derde seizoen te maken. Want we moeten niet onnozel doen, dat zit er aan te komen als je dit ziet. Tot die tijd is het dubbel en dik genieten van dit seizoen!