Nietig

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Ik heb mijn tweede week (schrijf)verlof in Oostende. De eerste week was grijs, maar nu heb ik al drie dagen van het zonnige weer kunnen genieten dat we de hele zomer hadden moeten hebben.

Door mijn raam zie ik op het strand honderden zonnekloppers. Vroeger was ik een van hen: zo lang mogelijk in de zon blijven liggen om een zo diepbruin mogelijke kleur te krijgen. Vandaag hyperventileer ik haast bij de gedachte dat ik tussen de massa zou moeten gaan liggen. Te veel gevaarlijke zonnestralen, te veel lawaai, te veel geuren, te veel kleuren.

Waarom ik dan toch vakantie neem aan zee? Omdat ik er zo van geniet wanneer de toeristen naar huis zijn. Dan heb je het strand voor je alleen en wordt het rustgevende geluid van de golven niet overstemd door een kakafonie van muziek. Avonden aan zee zijn magisch. Met mijn fototoestel in de aanslag ga ik dan op het nog natte zand zitten, wachtend op de zonsondergang. Het is zaak er snel bij te zijn, want de zon zakt op nog geen kwartier in de zee. Maar de kleuren die je dan te zien krijgt en de reflectie daarvan in het water: het is met geen schilderij vergelijkbaar.

Pootjebaden in zee geeft bijna het gevoel alsof een geliefde je voetzolen heeft gekust

Misschien meer nog geniet ik van de zee wanneer ik heel vroeg tot aan de branding wandel. Nooit ruik je het zilte zeewater zo goed als op dat moment. Pootjebaden is een gratis ochtendmassage die me wakker maakt en bijna het gevoel geeft dat een geliefde je voetzolen heeft gekust. Ik denk dat we met zijn allen van de zee houden omdat we nu eenmaal negen maanden lang in water ‘gezwommen’ hebben. En ik denk dat we van de zee houden omdat je er zo ver kunt kijken. Als ik de einder zie, voel ik me nietig. En dat, dat gevoel van nietigheid, hebben we nodig om de dingen weer in perspectief te plaatsen en de schoonheid van de natuur te leren waarderen.