Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
De laatste maanden loopt het ene na het andere onheilspellende bericht over de politiek binnen. Feiten en geruchten over machtsmisbruik, over fraude, over grensoverschrijdend gedrag, maar even goed over politici die gedesillusioneerd opstappen door de traagheid en de hardheid van de politiek. Nieuws waar iedereen cynisch van wordt, of je nu gebeten bent door de politieke microbe of niet.
Als covoorzitter van een jongerenpartij haalt het mij heel hard uit balans en roept het allerlei vragen op. Heeft het nog wel nut om als jongere aan politiek te doen? Wie kan ik nog steunen en geloven? Wie heeft wel nog een moreel kompas? Zijn er nog politici écht begaan met het onrecht in deze wereld? Indien wel, hoe zorgen we ervoor dat zij niet snel opbranden of ook besmet worden door corruptie?
“Hoe ver laten we het komen vooraleer we allemaal samen die grens trekken?”
Ik werk zelf in het middenveld, bij een ngo, en zie hoe zij de politici nodig hebben om op het binnenlandse en buitenlandse beleid te wegen. Dan rijst al snel de vraag: via welke weg kan ik het meeste impact hebben? Via welke weg zal ik het meeste weerstand kunnen bieden tegen het systeem? En vooral: hoe veranderen we het vastgeroeste, logge en oneerlijke systeem? Niet alleen het economische of politieke systeem, maar ook algemeen het systeem dat onze samenleving, opvoeding en waarden en normen in een ijzeren greep heeft en deze wantoestanden uitlokt en gedoogt.
Ik weet niet hoe we dit kunnen doorbreken. Sommigen opperen dat het tijd is om de extreme partijen aan de macht te brengen. Daar geloof ik zeker niet in, want extremen betekenen voor mij enkel chaos en exclusie van bepaalde groepen. Ik geloof wel in de kracht van mensen. In de kracht van mensen om op straat te komen en zo politici en machtige mensen een spiegel voor te houden. Ik geloof erin dat wij hen wel een geweten kunnen schoppen. Want wij zijn hun moreel kompas. Hun macht, of ze nu politicus of CEO zijn, reikt maar zover wij het toestaan. Zolang wij knarsetandend, maar stilzwijgend toekijken, zal er niets veranderen. Nu rest ons alleen nog de vraag: hoe ver laten we het komen vooraleer we allemaal samen die grens trekken?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
