Je kent ze wel, de krantenartikelen met titels als: ‘Deze films móét je gezien hebben’, ‘Deze boeken mág je niet missen’, of nog: ‘Honderd dingen die je moet doen voor je veertigste.’ Er bekruipt me al een tijdje een lastig gevoel telkens als ik zulke koppen lees. Eerst voelde ik me hoogstens ongemakkelijk, de laatste tijd word ik er ronduit opstandig door.
Nee, ik móét helemaal niets, dankjewel.
Op hetzelfde moment waarop ik tegen mijn collega zucht dat ik het helemaal gehad heb met al die zogenaamde verplichtingen, komt er een mail binnen die het heeft over zelfzorg.
Nog eentje om aan het lijstje toe te voegen. Je moet zorgen voor jezelf, sporten, tijd maken voor vrienden en je familie, een nuttige en betekenisvolle hobby hebben, een job die je graag doet, gezond eten, niet te veel drinken, mediteren, geen schermen meer voor het slapengaan, een voorbeeldig welopgevoed kind grootbrengen, een opgeruimd huis hebben en – natuurlijk – al de laatste nieuwe en beste series en films gezien hebben.
Onmogelijk, natuurlijk.
En toch is er een hele industrie gewijd aan alles wat jou ‘beter’ zou kunnen maken. Ja, natuurlijk voel ik me beter als mijn huis netjes is opgeruimd. En het is fijn als ik de laatste nieuwe serie heb gezien en kan meepraten.
Maar aan de andere kant denk ik ook gewoon steeds vaker: ik móét helemaal niets.
De FOMO (Fear Of Missing Out) waarvan ik al die jaren last had, is verdwenen. Er zijn restaurants in Oostende die jaren geleden geopend zijn en waar ik nog niet geweest ben. Strandbars waar ik nog nooit een voet binnen heb gezet, boeken die ik niet gelezen heb, en series die ik niet heb gezien. Gemoedsrust is er nog altijd niet, maar gewoon weten dat het niet móét, is voorlopig al genoeg.
Het enige waartoe ik mezelf af en toe dwing, is de omweg nemen langs de zeedijk. Af en toe de zee zien, dat is als Oostendenaar wél verplicht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
