Op 21 september, internationale Dementie en Alzheimer Dag, denk ik extra veel aan mijn mama. Vijftien jaar lang heb ik haar stukje bij beetje moeten loslaten. Een traag en zeer pijnlijk proces. Dementie is afscheid nemen en rouwen terwijl iemand nog leeft.
Ze vergat mijn verjaardag, mijn naam, uiteindelijk zelfs wie ik was en wie zij was geweest. Ik herinner me de dag dat ze mij niet meer herkende. Vanbinnen brak er iets.
Dementie rooft niet alleen herinneringen. Het haalt het licht uit iemands ogen. Het maakt een sterke vrouw weer afhankelijk als een kind. De aftakeling gaat zover tot er enkel nog een leeg omhulsel overblijft. De rollen keerden om. Ik werd plots haar moeder. Haar verzorger. Haar rots in de branding.
“Vandaag denk ik aan mijn mama”
Mantelzorger zijn is zwaar, vermoeiend, soms ondraaglijk. Het vraagt geduld, eindeloze liefde en vaak meer kracht dan je denkt te hebben. Maar het is ook het mooiste wat je iemand kunt geven: aanwezig blijven, ook als de ander verdwijnt.
Ik heb geleerd dat je niet moet vasthouden aan wat was, maar moet liefhebben wat er nog is.
In Oostende kan je terecht bij het Inloophuis Mantelzorg en de Alzheimer Liga. Plaatsen waar je mag lachen, wenen, praten of zwijgen. Initiatieven zoals Restaurant Misverstand tonen hoe belangrijk het is om mensen met dementie te blijven zien als wie ze zijn: waardevol, met talent en gevoelens, ook als het geheugen hen in de steek laat.
Vandaag denk ik aan mijn mama. Niet alleen aan alles wat ze is vergeten, maar vooral aan alles wat ik voor altijd zal herinneren.
