Wat speelt er door het hoofd van iemand die dagelijks van Brugge naar Brussel pendelt? We vroegen het Xavier Taveirne. Hij vertelt het ons in deze column. Volgende week: Liesa Naert.
Ik kies niet graag. Wat ik ‘s avonds wil eten? Doe maar. Welke serie ik wil bingewatchen? Goh. Ja, zelfs hoe ik m’n vrije dag wil doorbrengen: ik weet het niet. Daarom ben ik blij als iemand dat voor mij beslist.
Dat klinkt flauw – en dat is het deels ook, maar ik vind het zo bevrijdend dat ik na een dag op de redactie eens over niks een mening moet hebben. Als dat betekent dat ik op een vrije dag dus niks doe, omdat ik nergens voor kies, dan is dat maar zo. Een hele dag niets moéten vinden van wat dan ook: wat een luxe.
Rond deze tijd van het jaar ontsnap ik er niet aan. Om de paar dagen krijg ik de vraag om de hoogtepunten van het jaar op te lijsten
Maar rond deze tijd van het jaar ontsnap ik er niet aan. Om de paar dagen krijg ik de vraag om de hoogtepunten van het jaar op te lijsten en wie ik wat wens voor het nieuwe jaar dat zich aandient. Wat die hoogtepunten betreft: meestal kom ik niet verder dan wat vage herinneringen aan de laatste drie maanden.
Als je mijn pad bent gekruist in pakweg februari en dat was bovengemiddeld aangenaam, kom je dus niet in dat overzicht voor. Dat is jammer en daarom blijf ik er liever van weg. Maar omdat ik moeilijk neen kan zeggen aan collega’s-lijstjesmakers, zal je me hier en daar toch met een lijst zien opduiken.
Sorry dus aan alle wereldleiders, artiesten en programmamakers die vóór september hun magnum opus hebben gemaakt: ik heb jullie wereldbeeld, platen en programma’s geapprecieerd, maar deze wereld voedert mij dagelijks als een gans met Kerstmis informatie, dat ik geen eerlijke eindejaarslijsten meer kan maken.
Mijn nieuwslever staat op springen. Volgend jaar beter.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier