Het is al drie jaar geleden dat Oostendenaar Arno Hintjens is overleden. Arno’s dood stond al een tijdje in de sterren geschreven. Toch blijft zijn vertrek te hard, ik heb het liever zacht. Ik hield van zijn absurde humor, zijn ‘je m’enfoutisme’, zijn ‘muuln trekken’, zijn eigenzinnige muziek en vooral van zijn echtheid. Hij leefde aan 200 km/u en was als artiest en mens ‘pur sang’. Ik heb het geluk gehad dat ik niet alleen van zijn optredens heb kunnen genieten, maar dat ik Arno ook naast het podium een beetje heb mogen leren kennen. Jaren geleden had hij een korte relatie met een goeie vriendin van mij. Hij had zelfs een appartement op de zeedijk gekocht. Daardoor zakte hij regelmatig af naar Oostende. En zo hebben we samen Nieuwjaar in ‘Au Roy Henry’ gevierd. En dronken we regelmatig één, of in zijn geval, meerdere glazen in het Manuscript. Of aten we ‘toengsjes’ in de Kombuis. Op dat moment had ik als woordkunstenares nog maar weinig opdrachten. Al zeker niet in mijn geliefde stad Oostende. Dat stak me een beetje. Daarom vroeg ik aan Arno: “Het is heel moeilijk om aan de bak te komen. Wat doe ik verkeerd?”7
“Arno’s vertrek blijft te hard, ik heb het liever zacht”
Zijn antwoord: “Isabelle, ik heb dat ook meegemaakt. In het begin werd ik aanzien als een ‘loser’ en een ‘crapuul’. Maar een profeet in eigen stad wordt altijd vergruist.” Ik ben dat nooit vergeten. Vanaf dat moment probeer ik te leven en te creëren volgens Arno’s motto: “Bluuf jezelven, leef vandaag, trek je van die commentaren niks aan en doe vooral je goeste!” Merci, Arno, voor je wijsheden!
