Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.
Je laatste examen is zelden je beste. Je hebt er een lange blok en examenperiode op zitten, waarin je door diepe dalen bent gestrompeld en uiterst moeizaam weer naar boven bent geklauterd, en houdt de blik al voorbij de eindmeet gericht. Dáár. Dáár ligt de verlossing. Voor het grijpen. Eindelijk. Eindelijk vakantie. Alleen nog dat ene dingetje, nu. Dat niemendalletje. Fluitje van een cent.
Ho maar. Niet onderschatten, brommen ze thuis. Bij de les blijven. Nog even doorbijten. Je hebt daarna nog tijd genoeg voor vakantie. Het zou zonde zijn om al die inspanningen nu verpest te zien door een zwakke afsluiter. Dus: niet denken dat je er al bent.
Ze bedoelen het natuurlijk goed, thuis, maar ze komen hopeloos te laat, met hun gebrom. Het virus heeft zich allang in je hoofd genesteld. Dat is nu eenmaal wat virussen doen. Ze komen niet met de fanfare voorop monter door het bos gewandeld. Nee, ze sluipen meesterlijk gecamoufleerd en als een volleerde ninja bij nachte naar binnen en schakelen daar geluidloos alle weerstand uit: je gezond verstand sneuvelt als eerste.
Het virus heeft zich allang in je hoofd genesteld. Dat is nu eenmaal wat virussen doen
En dus zit je, in aanloop naar dat laatste examen, vaker dan goed voor je is uit het raam te staren. Voor je geestesoog verschijnen taferelen vol liederlijk gedrag, nachtelijke schittering, eindeloze avonturen. Glimlachend zie je jezelf als een god door tijd en ruimte reizen, overal en altijd ben je erbij, van Blankenberge tot Bali, van Middelkerke tot Marokko, van Californië tot de Carrefour waar je ook dit jaar weer een vakantiejob hebt. En ook dit jaar weer heb je een vakantielief, waarmee je je op parelwitte stranden of in tropisch hete festivaltentjes hitsig verstrengelt. En glimlachend kijk je elkaar diep in de ogen. O zomers zoete zaligheid. Dan wordt er plots iets geroepen, aan je tent – oei, nee, aan je kamerdeur: of je een kopje thee wil om bij te pauzeren, vraagt moeder. Je schrikt en grabbelt naar een cursus. De verkeerde, maar dat merkt moeder niet, wanneer ze behoedzaam de deur van je kamer openduwt en achter een dienblad aan binnenkomt. Daarop staat een dampende kop groene thee – “goed voor de concentratie”, zegt ze goeiig — met een koekje erbij. Féést!
Aan alle studenten die aan hun blok bezig zijn, met één oog al op het examenschema aan de muur: goede moed en goed bezig. Aan alle studenten die nog niet aan hun blok begonnen zijn: goede moed en veel geluk, want dat zullen jullie nodig hebben. Aan alle voetbalclubs die dit weekend om de titel spelen: maak van dit laatste examen jullie beste.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
