Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Ooit al op een podium gedanst voor 300 mensen? Awel, vorig weekend deed ik dat voor de eerste keer in mijn leven. Indrukwekkend. Beangstigend. Motiverend. Genieten. Afzien. Dankbaar. Allemaal emoties die me tijdens de vier dansvoorstellingen overvielen. Aan de ene kant omdat zo’n optreden ver buiten mijn comfortzone ligt, aan de andere kant omdat we niet hadden durven hopen dat ik het fysiek nog zou aankunnen.
Trouwe lezers onder jullie kennen mijn verhaal ondertussen al wat. Weten van de uitdagingen die mijn chronische ziekte genaamd vasculaire Ehlers-Danlos met zich meebrengt. Een zware rugpijn waar ik twee weken geleden nog over schreef, gewrichten die soms uit de kom gaan, beginnende reuma, risico’s op interne bloedingen bij intense activiteiten of bij een stevige druk op mijn lichaam enzovoort. Een toxische cocktail die me al heel wat hobby’s en dromen deed opgeven. Maar ik had ondertussen wél het geluk en privilege om Inge te leren kennen, een collega van mij bij Oxfam die ook een eigen dansschool heeft. Een reddende engel die ook een goeie vriendin werd.
“Ik wens jullie allemaal een Inge toe in het leven: iemand die je een duwtje geeft om een sprong in het duister te wagen”
Inge overhaalde me om aan te sluiten bij haar Afrikaanse danslessen, ondanks mijn schrik voor blessures. In het begin ging dat gepaard met heel wat kwaaltjes zoals kleine spierscheuren of intense rugpijn. Maar elke les ging Inge met mij, maar even goed met andere dansers die met blessures sukkelden, op zoek naar welke danspassen wel haalbaar waren voor ons. En met kleine aanpassingen leerden we niet alleen enkele traditionele dansen uit Guinee, maar leerden we ook ons eigen lichaam beter kennen en het op een veilige manier uitdagen. Soms ga ik in mijn enthousiasme nog eens over de grens en bekoop ik dat de dagen nadien. Maar veel vaker helpt het mijn rug te ontspannen en is dat anderhalf uur les een bevrijding. Zo voelde dit weekend ook voor mij. Waren die vier optredens en vele repetities er deze week fysiek wat te veel aan? Ongetwijfeld. Maar vulde het mijn hart vol hoop en liefde? 100 procent!
Ik wens jullie dan ook allemaal een Inge toe in het leven. Iemand die je een duwtje geeft om een sprong in het duister te wagen. Maak tijd voor de hobby die je altijd al wou proberen. Durf te solliciteren voor die job die je al zo lang wil. Plan je droomreis echt in!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
