Karl Vannieuwkerke schrijft vandaag een brief naar Nathan Van Hooydonck, die samen met zijn partner Alicia een ongelooflijk zware opdoffer te verwerken kreeg door het overlijden van hun pasgeboren zoontje. De wielrenner van Jumbo-Visma mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Nathan,
Wat had ik graag een brief aan je gericht die louter over sportieve aspiraties kon gaan. Je hebt een paar keer je opwachting gemaakt in Vive le Vélo en evenveel keer was er een warme babbel. Je dwong oprecht respect af. Als renner én als mens. Eén keer zat je aan tafel met je oom Edwig. Of het een last was dat je de familienaam van een tweevoudig Ronde van Vlaanderenwinnaar draagt? Niet echt, zo bleek. Je blinkt uit in nuchterheid, beroepsernst en relativeringsvermogen. Het type gast dat je alle geluk van de wereld toewenst. Je instagrambericht van vorig weekend sloeg dan ook een kratertje in mijn geloof dat er toch nog iets of iemand over ons waakt als het moeilijk gaat. Lieve Thiago, jouw hartje stopte met kloppen nog voor we je in onze armen konden sluiten. Toch heb je ons ontzettend mooie momenten gegeven. Eventjes waren we met zijn drieën. Mama, papa en jij, onze kleine boef. 28 december 2021 blijft voor ons altijd een speciale dag. De dag waarop wij ouders werden. We gaan je nooit vergeten want je blijft voor altijd onze zoon. Rust zacht lieve vriend, liefs mama en papa.
Je woorden hamerden als een drilboor door mijn hoofd
Het lezen van deze zinnetjes maakte me stil. Je woorden hamerden als een drilboor door mijn hoofd. Ik zocht naar mijn kleine uk die beneden aan het spelen was, monsterde zijn onschuld en zijn ongebreidelde enthousiasme. Ik dacht ook aan de twee oudsten en de weg die we samen hebben afgelegd. Al bijna achttien jaar zijn ze in mijn leven. Soms werken ze op mijn zenuwen, maar altijd is er die intense onbreekbare band. Je wil niets liever dan ze knuffelen. Ook al zijn het ondertussen tieners in een volwassen lichaam. Ik dacht ook aan de angst die al die jaren aanwezig was. De schrik om een kind te verliezen, overvalt elke ouder. Als het een eerste keer ernstig ziek wordt, als het later met de fiets naar school moet en de drukke steenweg moet dwarsen, als het met vrienden op kamp vertrekt en stoer wil doen. Jack Odile merkte me op en riep luid: Papaaaaaaaa, ik ben een draakje! Grrrrr! Ik schoot in een lach, maar toen ik even later opnieuw aan mijn bureau zat, gingen mijn gedachten naar jullie.
Jij en Alicia gaan door de moeilijkste periode van jullie jonge leven, Nathan. Verdriet kent gradaties, maar voor het verlies van een kind is er geen equivalent. Dat jullie de kans niet krijgen om jullie kleine Thiago elke dag te knuffelen en hem te zien ontwikkelen, is een manifest onrecht. Dit een plaats geven, is geen evidentie. De weerbaarheid van twee jonge mensen wordt hierbij enorm op de proef gesteld. Er zullen veel moeilijke momenten volgen, maar jullie gaan er ongetwijfeld in slagen om de draad opnieuw op te pikken. Het toeval wil dat ik vorige week te gast was in Vrede op Aarde, het programma van de onevenaarbare Sven de Leijer. Sven en zijn vrouw maakten een paar maanden geleden hetzelfde mee. Hij pakte me voor de uitzending even apart en zei: Karl, ik wil niet dat dat nieuws hier de debatten gaat overheersen en als een olifant in de kamer aanwezig is. We hebben samen beslist dat ik Vrede op Aarde zou presenteren. Mijn gedachten verzetten, maakt deel uit van het verwerkingsproces, maar eens ik in de auto naar huis stap, neemt het onmetelijke verdriet opnieuw de bovenhand. Het pakt me dat Sven alles zo mooi kon benoemen. En dat doe jij ook, Nathan. Je getuigenis van een paar dagen geleden was aangrijpend. Ook jij zoekt troost in wat je het liefste doet: hard met een fiets rijden. Daarbij gesteund door je lieve Alicia. Er zijn voor mekaar is de belangrijkste opdracht die jullie nu hebben. Dat je werkgever daarbij zijn meest empathische kant toont, is een zegen. Ik wens jullie een mooie plaats voor jullie verdriet toe en hoop dat je de komende maanden de stenen uit de straat rijdt. Het sterretje aan de hemel zal met twinkelende oogjes supporteren voor zijn straffe papa.
Warme knuffel voor jullie beiden,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier