Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Kurt Roose: “Je bent iemand op wie iedereen in een ploeg altijd kan rekenen”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Kurt Roose. De mecanicien die Remco Evenepoel naar goud duwde op de Olympische Spelen mag altijd antwoorden via karl@kw.be.

Beste Kurt,

Fiets! Fiets! Fietssss! De microfoon van de camera op de motor capteerde de smekende woorden van Remco Evenepoel op goed 3 kilometer van de streep in de olympische wegrit. Een toekomstige tweevoudige olympische kampioen die samen met de lucht uit een van zijn tubes ook zijn tweede gouden medaille voelt ontsnappen. Begrijpelijke paniek. Geen communicatie vanuit de wagen, geen zicht op de voorsprong.

Ik dacht dat ze me op elk moment voorbij konden vliegen, zei Remco over het penibele momentje in Paris by Night. De grootste bekommernis in de commentaarcabine was de voorsprong. Wij wisten dat die afdoende was. Onze grootste zorg was of de volgwagen op het stratencircuit van Parijs en met een uit mekaar geslagen deelnemersveld wel op zijn plaats achter Remco was geraakt.

Het was een geruststelling om te weten dat Remco’s tweede olympische titel in handen van jouw rust en vakmanschap lag

Nog nooit zijn José en ik zo blij geweest om jou te zien, Kurt. Ruim op tijd verscheen je links in beeld. Het was een geruststelling om te weten dat Remco’s tweede olympische titel in handen van jouw rust en vakmanschap lag. Het kon niet meer fout lopen. Nog een laatste duw richting Seine en Champions Arena, richting bewondering van de wielerwereld en van ver daarbuiten. Grote sportsuccessen zijn het resultaat van een minutieus en grondig uitgedokterd plan, van de perfecte voorbereiding en van veel radertjes in een gigantisch netwerk. Daar speel jij als mecanicien een belangrijke rol in, Kurt. Maar profileringsdrang is je vreemd. Ik ken je bijna dertig jaar en nog nooit heb je de vraag gesteld om jouw rol ook eens te accentueren. Je bent het type stille genieter. Iemand op wie iedereen in een ploeg altijd kan rekenen, iemand die door de jaren heen een enorme rugzak aan materiaalkennis heeft gevuld en iemand die zijn hart zonder verpinken verpandt aan een nieuwe kampioen.

Renners over generaties heen vergelijken, staat gelijk aan een discussie over het geslacht der engelen. Maar je zag er wel wat passeren de voorbije decennia, Kurt. Als herinneringssprokkelaar in de nek van de ploegleiders had je kippenvel op je armen voor mannen als Tom Boonen en Philippe Gilbert. Maar ik durf er – jou kennende – heel wat op verwedden dat je evenveel plezier beleefde aan uitschieters van Iljo Keisse of Yves Lampaert. En toch. Remco moet zonder twijfel het strafste zijn dat je op de achterbank van een volgwagen hebt mogen aanschouwen.

Als je straks een trip down memory lane maakt, zullen veel Evenepoelmomentjes passeren. En je krijgt als observator alleen maar het gevoel dat het beste van Evenepoel nog moet komen, terwijl hij op zijn vierentwintigste het spel wielrennen al grotendeels lijkt te hebben uitgespeeld. Belgisch kampioen, Europees kampioen, wereldkampioen en Olympisch kampioen tijdrijden. Wereldkampioen en olympisch kampioen op de weg, twee keer Luik, drie keer San Sebastian, de Vuelta en het Tourpodium bij zijn debuut. Volledigheid is op een krantenpagina onmogelijk. De verdienste van Remco. Heel veel van deze prestaties staan ondertussen ook op een speciale manier op jouw harde plaat gegrift, Kurt. Bevoorrechte getuige vanop de eerste rij. Of beter. Als mede-architect van vele masterplannen en ontzorger van menig kampioen.

Hoe groter de comfortzone van een wielrenner, hoe meer rust in het hoofd. Elf op tien krijgt iedereen in de ploeg en in de entourage, glimlachte Remco zaterdag minzaam op het dakterras van het Belgium house. Hij leek bij het zien van zijn eigen paniek zelfs een klein beetje ongemakkelijk. Alsof hij wilde zeggen: met zo’n mannen achter mij moet ik me nergens zorgen over maken. Had ik geweten dat ik meer dan een minuut had, gaf ik Kurt nog een kus toen hij mijn zwarte paard aanreikte. Geniet nog van alles wat je pad kruist, beste Kurt. Je verdient het.

Met warme groeten,