Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot Hugo Coorevits, de man die hem zijn eerste stappen in de journalistiek liet zetten. De wielerjournalist op rust mag altijd reageren op karl@kw.be.
Beste Hugo,
Rudi Vranckx is met pensioen. We hebben het geweten. Kranten werden geplamuurd met bijdragen over ’s lands bekendste oorlogsreporter. Er werd op VRT1 een documentaire over gemaakt: Ciao Rudi. Mooi en interessant document, dat wel. Dat ook jij ondertussen met pensioen bent, ging iets geruislozer voorbij. En toch ben je een man van minstens evenveel oorlogen als Rudi.
Ruim veertig jaar bracht je verslag uit vanop de barricaden van de koers. Bij elke brandhaard stond je op de eerste rij, lang met een notitieblokje en een balpen, later met een smartphone. Coorevits is een kwaliteitslabel in de wielerjournalistiek. Nieuwsjager par excellence. De spreidstand tussen geven en krijgen altijd indachtig.
“De grootste wielrenner aller tijden was helemaal naar Melden afgezakt voor jou, Hugo. De ultieme geste van respect”
Eind november trok je de deur van de redactie van Het Nieuwsblad achter je dicht. Op de toppen van je tenen trippelde je naar je auto om de rit naar Yvegem (lees: Ingooigem) aan te vatten. Je even terugtrekken in je eigen Lijsternest was het plan. Maar de kinderen beslisten er anders over. Met een list werd je weggetrokken van voor het televisietoestel, want je wou naar Jong Genk – Essevee kijken. Er volgende een ontvoering naar de Vlaamse Ardennen, voor een feestje in de buurt van de Pladutse waar de loopgraven van de Ronde van Vlaanderen zijn gegraven.
Je vrienden uit de journalistiek en de wielrennerij gunden je geen tijd voor suf gepieker over het einde van een tijdperk en een briljante carrière. Ze wilden je eren. En het ultieme eerbetoon zat letterlijk verstopt in een klein hoekje. Verscholen tussen de massa, aan een kleine tafel, zaten Eddy Merckx en zoon Axel je op te wachten. De grootste wielrenner aller tijden was helemaal naar Melden afgezakt voor jou, Hugo. De ultieme geste van respect.
Patrick Lefevere was er, Johan Museeuw, Sep Vanmarcke, Lotte Kopecky en vele anderen. De koers uitgestrooid over de verschillende generaties die je meemaakte en waarvan je had genoten en over had geschreven. Complimenten voor de eerlijke behandeling die je ze jarenlang gaf was die avond in de Vlaamse Ardennen je deel. Zaaien en oogsten, Hugo.
Deze brief schrijf ik niet alleen met respect voor de mens en de journalist die je bent, Hugo, maar vooral ook met veel dankbaarheid. Zonder jou zou ik nooit in de stiel zijn gerold die ik ondertussen ook al drie decennia niet als een job maar als een privilege beschouw. Het was jij die me vroeg om eens een paar testbijdragen voor de krant Het Volk te schrijven. Ik zie je nog altijd zitten in het kantoor niet ver van de Broeltorens in Kortrijk toen ik twee uitgeprinte stukken binnenbracht. Een bijdrage tegen deadline over het nakende faillissement van het Kortrijkse basketbal en een interview met Eric Van Lancker. Je las de A4-tjes terwijl ik erbij stond en zei: ’t Is goed, veugele, ge meugt beginnen.
“Soms lachte je breeduit, een andere keer was je knorrig omdat de televisiemensen opnieuw te veel gras voor de voeten van de schrijvende pers hadden weggemaaid”
Vanaf die dag was ik drie jaar lang je trouwste luitenant. Het ging zover dat ik eens een zwaar ongeval had en op spoed vroeg naar een telefoon. Ze reden me naar een muur waaraan een toestel hing en ik toetste zonder problemen je nummer in de plaats van dat van mijn ouders in: Hugo, mijn stuk voor morgen zal niet klaar zijn en mijn laptop is door de voorruit gevlogen. Je slikte en maande me aan om voor mezelf te zorgen.
Na drie jaar Het Volk kwam de synergie met Het Nieuwsblad en verdween ik naar Focus TV, nog drie jaar later volgde de trip naar het verre Brussel. We zouden mekaar de voorbije dertig jaar vaak tegenkomen. Soms lachte je breeduit, een andere keer was je knorrig omdat de televisiemensen opnieuw te veel gras voor de voeten van de schrijvende pers hadden weggemaaid.
Ik leerde veel van je, Hugo. Ik gebruik nog altijd opnieuw in de plaats van weer en een exploot is geen knalprestatie maar een schriftelijk bewijs van een deurwaarder. Ik wens je nog veel actieve jaren en zal je altijd in mijn hart dragen. Bedankt voor alles, Hugo.
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier