Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar de verongelukte Britse tienerjongen: “Wie je ook was en vanwaar je ook kwam. Rust zacht!”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot de Britse jongen van 12 jaar, die vorige week om het leven kwam bij een tragisch verkeersongeval op de E40 in Veurne. Reacties zijn welkom op karl@kw.be.

Liefste Kind van 12 jaar,

We weten niet wie je was, hoe je eruitzag, welke huidskleur je had, wie je vrienden waren, welke hobby’s je beoefende, hoe lief en/of ondeugend je was. Enkel dat je een Britse jongen van 12 jaar was en dat je vorige week in het holst van de nacht het leven liet in een ijskoude berm naast de snelweg. Allicht op weg van een vakantiebestemming en je thuisland.

Het bericht liep vorige donderdagmorgen rond 6.40 uur binnen: “Op de E40 in Veurne is woensdagnacht een dodelijk ongeval gebeurd. Een BMW, met daarin een gezin met vier kinderen, ging er over de kop en belandde in de berm. Een kind van 12 jaar werd uit de wagen geslingerd en is overleden.” Je probeert je daar iets bij voor te stellen, maar weet in de verste verte niet of je gedachten ook maar enigszins met de realiteit stroken.

“Een leven dat nog maar pas was begonnen, werd abrupt afgebroken”

Wat is er in die ene fatale fractie van een seconde gebeurd? Is de chauffeur, allicht je papa of mama, in slaap gevallen? Liep er een dier over de weg waarvoor moest worden uitgeweken, een klapband of was er een momentje van afleiding door de smartphone? We hebben er het gissen naar en het doet er ook niet toe, want de gevolgen zijn wat ze zijn. Fataal en dramatisch. Je ouders en broers/zussen werden licht- en zwaargewond overgebracht naar het ziekenhuis in Veurne waar jij een paar kamers verder na vergeefse reanimatiepogingen dood werd verklaard. Over en uit. Een leven dat nog maar pas was begonnen abrupt afgebroken.

Een paar keer werd ik de voorbije week wakker en schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. Ook jij passeerde, liefste Kind van 12 jaar. Het nieuwsbericht in Vlaamse kranten en op websites was al lang weer verdampt, maar ergens was een diepe krater geslagen in een gezin, bleven vriendjes en vriendinnetjes verweesd achter toen ze door hun ouders op de hoogte werden gebracht over wat je gezin is overkomen.

Ik dacht aan hoe je familie, die in diepe rouw en niet meer compleet naar huis terugkeerde, de voorbereiding moet treffen om jou een waardig afscheid te geven. Fysiek gewond en mentaal gekwetst. Door schuld overladen. Een banaal en ongetwijfeld te vermijden ongeval met verstrekkende gevolgen waarvan de pijn een leven lang zal worden meegedragen verandert een mensenleven drastisch. We lezen erover en gaan verder, zelden staan we erbij stil. Of toch niet lang.

“Ik ga straks de kinderen nog eens met een grote knuffel overladen en aan jou denken”

Ik vraag me altijd af hoe dat dan met de hulpverleners gaat, met de mensen die ook daar in Veurne de eerste hulp moesten bieden. De fotografische eerste indruk van een meedogenloos tafereel moet toch ook nog lang op hun netvlies branden. Hoe vaak worden zij confuus wakker na het beleven van zoveel hysterie vanop de eerste rij? Helden zijn het. Wonderen en mirakels kunnen ze helaas niet verrichten. Anders was jij er nu nog, lief Kind van 12 jaar. Drama’s vullen de dagen, afgewisseld met momenten van intens geluk. Hoe kostbaar die laatste zijn, beseffen we maar door de vele tegenslagen die een leven tekenen. Jammer genoeg.

Terwijl ik dit schrijf, brandt de kachel en komt uit de keuken de geur van verse appelflappen. Ik ga straks de kinderen nog eens met een grote knuffel overladen en aan jou denken. Dankbaar voor het leven en voor iedereen die me omringt. Rust zacht, liefste Kind van 12 jaar. Wie je ook was en vanwaar je ook kwam. Rust zacht!