Karl Vannieuwkerke schrijft een brief aan Eddy Merckx: “Als je maar niet denkt om met die nieuwe heup nog een paar koersen bij de nevenbonden te rijden”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot Eddy Merckx, die een nieuwe heup kreeg na een kwalijke val met zijn koersfiets. De kranige Kannibaal mag altijd reageren op karl@kw.be.

Beste Eddy,

Verbaasd grasduinde ik dinsdag door de lijst met mensen aan wie ik in deze rubriek de voorbije vijf jaar al een brief heb geschreven. Daar staan heel wat wielrenners tussen, maar daar is nergens de naam van Eddy Merckx op terug te vinden. Ik kan het nauwelijks geloven dat ik je nog nooit schreef. Ik kan het alleen maar verklaren door het feit dat door idolatrie ingegeven schroom me verhinderde om het te doen.

Daarom stuurde ik voor de zekerheid nog eens een berichtje naar de hoofdredacteur van deze krant met de vraag of ik me echt nog nooit tot jou richtte. Bart antwoordde me: Nee. En ik kan het ook niet geloven! Hij voegde eraan toe: Het is je 252ste brief. Was er niets met 522 overwinningen en Eddy? Ik moest een kleine correctie aanbrengen. Je won zelfs drie koersen meer. 525 zeges in een carrière, 525 overwinningen in een mensenleven. Ook alweer niet te geloven.

Nooit in het bestaan van de wielersport was er zo’n mooie kruisbestuiving van talent en doorzettingsvermogen

De aanleiding van de brief is een banale val met ernstige gevolgen. Je gleed maandag uit aan een spoorwegovergang en brak je heup. Toen dat duidelijk werd, haalde je luciditeit het van zelfmedelijden (zou je dat laatste ooit wel hebben gekend, Eddy?) en maande je iedereen aan om je zo snel mogelijk naar het ziekenhuis van Herentals te brengen. De kliniek van de familie Claes, waar de zonen van je goede vriend Toon ondertussen botten en beenderen vervangen en herstellen in het tempo waarmee de beenhouwer om de hoek schelletjes hespenworst snijdt. Ambachtelijk perfect en met dezelfde meticuleuze precisie.

Je kan er gif op innemen dat je nieuwe heup een wonder van innovatieve geneeskunde zal zijn en als we die vakkennis koppelen aan de wilskracht van de beste wielrenner die de wereld ooit heeft gekend, kan het niet anders dan dat je tegen je tegen 17 juni, op je tachtigste verjaardag, al opnieuw gezwind door Vlaams-Brabant raast.

Met twee steunwieltjes, grapte je zelf vanuit het ziekenhuis. Het zou een geweldig zicht zijn, maar het zal niet gebeuren je eergevoel kennende. Als je het maar niet in je hoofd haalt om straks met die nieuwe superheup nog een paar koersen bij de nevenbonden te gaan rijden. Ook een grapje, Eddy. Je verklaart me al zot bij de gedachte.

Toen het maandag op alle nieuwssites flitste dat je was gevallen, was mijn eerste bedenking: Wat doet Eddy Merckx op 79-jarige leeftijd op 9 december bij een handvol graden buiten op een fiets? Toen ik er wat verder over nadacht, kon ik het alleen maar geweldig vinden. Tientallen keren reed je op twee wielen de wereld rond. En ook nu nog blijf je trouw aan het vehikel dat jou heeft gebracht tot het punt waarop je bent aangekomen en tot de mens die je bent. Een man van adel en aanzien.

Nooit in het bestaan van de wielersport was er zo’n mooie kruisbestuiving van talent en doorzettingsvermogen. Met het daarnet vermelde eergevoel als extra brandstof leidde het tot een erelijst die niet meer te evenaren is. Ook al noem je Tadej Pogacar, tot grote woede van Roger De Vlaeminck, een betere renner dan jij ooit was. We hebben mekaar de voorbije dertig jaar vaak ontmoet. Soms was je een brompot, vaak een lachebek. Maar er was wel een belangrijke constante: nederigheid en bescheidenheid typeerden je bij elke ontmoeting.

Mag ik je een spoedig herstel, een goede gezondheid en een fijn eindejaar toewensen. Hetzelfde voor je geweldige familie. Geniet van de feesten en bedankt voor alles, Eddy.

Warme groet,