Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag richt hij zich tot Philip Mestdagh, de ex-bondscoach van de Belgian Cats die momenteel strijdt tegen een burn-out. De West-Vlaamse topcoach mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Philip,
Voor alle duidelijkheid. Ik ben geen psycholoog en heb ook niet de ambitie om het te zijn. Ik weet dan ook niet hoe je iemand met een burn-out benadert of aanspreekt. Ik heb het in mijn directe omgeving nog nooit gezien of meegemaakt. En mij kan het niet overkomen. Zo zit het toch in mijn kop. Maar zo zat het tot voor kort waarschijnlijk ook in jouw hoofd. Opgeslorpt door een passie denk je dat alleen the sky the limit is en dat niemand je tegenhoudt tot het grote doel is bereikt. Nu hoor ik van vrienden dat een burn-out iets heeft van de kraterwand van een na jaren wakker geworden vulkaan. Een explosie is op een bepaald moment onafwendbaar en vanaf dat punt is de zetel je enige bondgenoot. Van de sofa naar de koelkast en omgekeerd als misselijk moe makende oefening. Het moet voor een persoon die doordrongen is van topsport de meest bevreemdende gedachte zijn die er bestaat. Uiteraard schrijf ik deze brief om je een hart onder de riem te steken, Philip. En niet om je stroop aan de baard te smeren. Misschien zijn mensen met een burn-out ook niet receptief voor complimenten of een poging tot goede raad. Maar dan nog zal ik dit schrijven niet als verloren energie beschouwen. Ik heb altijd al mijn bewondering voor je eens willen uitdrukken. Maar ik ben er nog niet toe gekomen om dat persoonlijk te doen. Dan maar op papier.
Misschien was je wel te eerlijk, Philip
Op 9 oktober kreeg ik op de ochtend van de Tour de Vendée een berichtje van wielrenner Gianni Vermeersch: Philip Mestdagh zit hier met een ploeg basketbalspeelsters in ons hotel in Frankrijk. Saint-Amand-les-Eaux deelde op een afzondering blijkbaar het hotel met de renners van Alpecin-Fenix. Kan zijn, traint nu een Franse ploeg. Doe hem de groeten als je durft, stuurde ik terug in de hoop dat Gianni contact zou leggen met de inspirerende persoon die je bent en in de wetenschap dat je ook een koersliefhebber bent. Heb ze gedaan, wat een vriendelijke mens!, kwam een half uur later terug. Vermeerschke was die dag de beste man in koers en werd uiteindelijke vierde in de Tour de Vendée. Maar dat terzijde. Vanuit mijn positie is het moeilijk in te schatten wat tot de burn-out geleid heeft. Zonder twijfel is het een optelsom van factoren die je nu een tijd aan de kant zet. Maar het is zeker dat het afscheid van je Belgian Cats hard is aangekomen. Dat distilleerde ik uit de reacties die de gespecialiseerde pers noteerde. Sinds 2015 had je je hart verpand aan het project van de nationale ploeg en dat resulteerde in een resem successen. Dat je dan aan de kant wordt geschoven, is een miskenning van je kwaliteiten en een gebrek aan respect voor de prachtige maar onvoltooide symfonie die je voor het Belgische basketbal hebt geschreven. Je moest als coach en als vader evenwichtsoefeningen en keuzes maken. In de coulissen hoorde je daar van een zure criticaster wel eens een opmerking over. Het is zonde dat het management van de Cats het kind met het badwater weggooit. Misschien was je wel te eerlijk, Philip. Je bent niet de persoon die zich met gehaaide inblikmethodes en stijlvol ingeklede leugens vastklampt aan een postje. Integendeel. Je bent puur. Ik hoop dat het snel beter gaat. De Mestdaghjes zijn uit de West-Vlaamse klei getrokken vechters. Ik ben ervan overtuigd dat we vlug opnieuw van jullie horen. Zorg goed voor mekaar en geniet van alle kleine dingen die de komende weken op je pad liggen.
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier