Karl schrijft een brief naar Nora: “Het is niet onder woorden te brengen hoe trots ik op je ben”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Nora, de dochter van zijn neef. Zij brak samen met haar zus een zwemrecord en ze mag altijd terugschrijven: karl@kw.be.

Lieve Nora,

Het is niet onder woorden te brengen hoe trots ik op je ben. Woensdag heb je maar liefst vijfhonderd meter gezwommen in het kader van De Warmste Week ten voordele van Boas, een vzw die via zwemmen de levenskwaliteit van mensen met een beperking optimaliseert. Vijfhonderd meter. Dat kunnen er velen, hoor ik de onwetende lezer van deze brief nu al zeggen. Maar het is een buitengewoon sterke prestatie als je jouw verhaal kent.

Ik was op 5 mei 2011 net geland in Italië om drie weken verslag uit te brengen van de Giro toen mijn moeder huilend aan de telefoon hing om te melden dat een ernstige tegenslag de familie had getroffen. Ze verwoordde het ongetwijfeld nog een stuk dramatischer. Jij was geboren, lieve Nora. En er was een ernstige afwijking vastgesteld. Arthrogryposis multiplex congenita. Nog nooit van gehoord. Toen ik de telefoon afduwde, ging ik op het internet op zoek naar tekst en uitleg. Eerlijk, de grond zakte onder mijn voeten weg. Machteloosheid nam het over. Een week later verongelukte Wouter Weylandt in de Giro en werd het me allemaal te veel. Ik vloog terug.

Tien jaar later is het verdriet voor Wouter nog altijd een litteken en jouw geboorte niet meer dan een verre herinnering. Je hebt ondertussen zo’n mooie weg afgelegd, Nora. Je bent die flinke grote meid van tien jaar in een warm nest.

Je hebt getoond dat je bergen kan verzetten

Het was wat afgelopen woensdag. Je papa had ons op zijn Facebookpagina al weken warm gemaakt voor jullie recordpoging in het zwembad van Diksmuide. Jij en zus Lizan zouden vijfhonderd meter zwemmen. Een persoonlijk record voor allebei. Een halve kilometer. Dat is maar liefst twintig lengten van het zwembad. Maar niemand die twijfelde aan het welslagen van jullie onderneming. Vrienden en vriendinnen maakten spandoeken, er werd gebakken en verkocht om centjes in het laatje te brengen voor vzw Boas en de Sint-Romboutstoren in Mechelen stond in vuur en vlam. Baan acht van het zwembad was gereserveerd. Prachtig allemaal.

Tot mijn grote spijt liet mijn agenda me niet toe om aanwezig te zijn. Maar vrienden en familie hielden me nauwgezet op de hoogte. Toen je had aangetikt na je twintigste lengte, slaakte ik een kreetje en applaudisseerde ik even. De mensen die met me in een meeting zaten, waren al even enthousiast omdat ik ze had ingelicht van jullie recordpoging. Iedereen blij.

Met je prestatie heb je veel mensen blij gemaakt, lieve Nora. Niet in het minst je mama en je papa die met zoveel positivisme in het leven staan dat een mens er alleen maar gezond jaloers op kan zijn. Hoe zij erin geslaagd zijn om arthrogryposis te integreren in een gezin met vier kinderen – want met Lizan, Rozie en Rik heb je nog twee lieve zussen en een kleine broer – is bewonderenswaardig en ontroerend mooi. Hoe ze het allemaal voor mekaar krijgen, is voor mij een vraag die vaak opborrelt. Liefde is het woord dat dan als eerste in me opkomt. Mama Nele en papa Karl hebben liefde om te delen in overvloed. Dat er zo’n grote delegatie van de vriendenkring aanwezig was in het zwembad is geen toeval. Liefhebben en geliefd zijn, zijn onlosmakelijk met mekaar verbonden.

Lieve Nora, je hebt woensdag een mijlpaal in je jonge leven bereikt. Je hebt getoond dat je over heel veel karakter beschikt en dat je bergen kan verzetten. Volgens mij zit je nu al te broeden op een nieuwe uitdaging. Wat het ook wordt, volgende keer weiger ik dat de agenda het van me overneemt. Dan ben ik er gewoon bij. Goed gedaan, lieve schat!

Dikke knuffel,