Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Marc Herremans, voor wie hij zijn bewondering niet onder stoelen of banken steekt. De ex-triatleet mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Marc,
Een paar dagen geleden postte je een ontzettend mooi bericht op Facebook. Vandaag exact 20 jaar geleden: op een fractie van een seconde van professionele triatleet naar verlamd van borst tot tenen. Twintig jaar in zesde versnelling. Wat een tocht. Zo dankbaar dat het toen niet het einde was, maar wel een nieuw begin. Ik keek naar je vriendin en je drie kinderen op de bijhorende foto. Stuk voor stuk prachtproductjes van moeder natuur. Ik zag vuile knietjes, keek naar de weidsheid achter jullie en zag de lichtjes in jouw ogen.
Een leven met Marc Herremans is er een vol avontuur, initiatief en liefde. 28 januari zal voor mij nooit de dag zijn waarop Nicolas Sarkozy verjaart of de Challenger 73 seconden na de lancering uit mekaar spatte, maar voor eeuwig en altijd de dag van jouw ongeval op Lanzarote. Ik had een Journaaldienst op die vermaledijde maandag en toen het nieuws binnenkwam, betrapte ik me op een totaal onvermogen om onmiddellijk je toekomst in te schatten. De impact van de dwarslaesie en de onomkeerbaarheid van het ongeval drongen niet tot me door. En dat had alles te maken met wie je bent, Marc. Ik kende je op dat moment als een beest. En dat zou de jaren die volgden op je ongeval niet veranderen. Het sportvuur zou altijd in je blijven branden.
Nu ook nog. Gretig naar zweet en asfalt ging je terug naar Hawaï om in een rolstoel winnend over de streep van de Ironman te rijden. Je moest niemand nog iets bewijzen, maar je had die afrekening met het verleden nodig om rust in je hoofd te vinden. Je ging niet één, maar alle grenzen over. Bijna elf uur door een muur. Doof voor de protesten van de vermoeidheid kwam je jezelf tegen. Maar daarna deed je wat je al je hele leven had gedaan: je rug rechten. Ook al liet de verlamming je dat letterlijk niet meer toe. Je deed het toch. Uit elke tegenslag haalde je serum voor een volgend project in je leven. Je bent uit de broek geschud om vechtend af te zien en je weet niet eens hoeveel mensen je inspireert, Marc.
Hoe jij het leven hebt omarmd na een ongeval, is van het mooiste wat ik al tegenkwam
Ach, Karlos (zo spreek je me altijd aan), zo speciaal ben ik nu ook weer niet. Ik hoor het je zo zeggen. Met de bekende bescheidenheid die deel uitmaakt van je totaalpakket. En toch is het vrij simpel samen te vatten. Mensen voor wie je beate bewondering koestert in een mensenleven zijn op een hand te tellen. Bij mij behoor je tot dat kransje. Moed putten uit tegenslagen. Het allermooiste levensmotto. Niet veel mensen zijn ertoe in staat. Jij bent er de exponent van. Elf maanden na je ongeval reed je in je rolstoel het podium van het Casino Kursaal in Oostende op om de trofee van Sportpersoonlijkheid van het Jaar in ontvangst te nemen. Je had toen al opnieuw deelgenomen aan de Ironman. Iets wat niemand voor mogelijk achtte, maar ook iets wat niemand uit je hoofd kon praten. De mensen rond je zaten met meer twijfels dan jij er had. Gelukkig maar. Toen ik een jaar of acht geleden ziek werd en elke ochtend heel vroeg naar het universitair ziekenhuis in Gent reed, dacht ik veel aan je. En op mindere dagen scrolde ik de zetel door je Facebookpagina. Op zoek naar een houvast. Hoe jij het leven hebt omarmd na een ongeval, waar geen enkel mens in de fleur van zijn bestaan en op het hoogtepunt van zijn sportieve mogelijkheden zich ook maar iets kan bij voorstellen, is van het mooiste wat ik op mijn weg door dit leven tegenkwam. En ik zie niet in wat daar de komende jaren nog boven zou komen. Dank voor alle inspiratie, vriend Marc.
Warme groet,
Karlos
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier