Karl schrijft een brief naar Lotte Kopecky: “Wie na zo’n jaar niet zou breken, moet van staal zijn en geen gevoelens hebben”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week is hij lyrisch over kersvers wereldkampioene wielrennen Lotte Kopecky. Lotte mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Lotte,

Speciale prestaties verdienen een uitzonderlijke behandeling. Dit is brief 185 in deze rubriek. De 184 vorige geadresseerden waren evenveel verschillende mensen. Daar zat jij al tussen. Ik was van plan om de diversiteit van de bestemmelingen zo lang mogelijk te rekken, om bisnummers uit te sluiten en vooral niet in herhaling te vallen. Maar je duwt me naar andere inzichten.

Na bijna vier jaar moet ik mijn principes overboord gooien en een tweede brief aan jou richten, Lotte. Ik spoot vanmorgen in de zon het terras af met de hogedrukreiniger en zag overal regenboogjes verschijnen. Ik dacht niet aan Mathieu van der Poel of Remco Evenepoel, maar aan jou. Als een soort wielernimf reed je omhoog op de regenbogen die ik met de sproeikop probeerde vast te houden.

De naam Lotte Kopecky klinkt ondertussen als een beiaardklok in de hoofden van elke Vlaming. Iedereen weet wie je bent en spreekt vol loftuitingen over de beste Belgische wielrenster die er ooit is geweest. Want dat ben je. En dat was je nog niet toen ik je een eerste brief schreef, ondertussen twee en een half jaar geleden. Het zou toen zelfs nog meer dan een jaar duren voor je een eerste keer de Ronde van Vlaanderen won. Ik moet eerlijk zijn dat ik na de Tour de France Femmes al even overwoog om je een tweede brief te schrijven, maar toen aan de eindredactie dit liet weten: Over tien dagen wordt ze wereldkampioene in Glasgow. Ik zal wachten tot dan. Woorden die te verifiëren zijn bij chef nieuws Jan Degoe.

De kroniek van een aangekondigde wereldtitel was het. Al is het maken van dit soort voorspellingen veel gemakkelijker dan ze ook te doen uitkomen. De flair waarmee je nu al maanden rondrijdt, is ongezien. Je werkethiek leidt tot wonderbenen en die bezorgen je dan weer zoveel arbeidsvreugde en zelfvertrouwen dat je ook verbaal enorme stappen hebt gezet. Je bent niet langer het verlegen meisje dat cameraschuw een mixed zone met op quotes beluste wielerjournalisten binnenstapt. Vroeger was het moeilijk om binnen te kijken in je ziel, nu breng je het kloppen van je hart op een mooie en warme manier over. De ene keer als een mature vrouw, een andere keer als een tiener wiens guitigheid jong en oud enthousiasmeert.

Wij kunnen nauwelijks wachten om je in die magische trui de klassiekers te zien rijden

Zondag in Glasgow stokte de stem en kwamen er traantjes in het post race interview. Niets mis mee. Integendeel. Wie na zo’n jaar niet zou breken, moet van staal zijn en geen gevoelens hebben. Want ondanks de grootste successen in je sportieve carrière was 2023 vooral een annus horribilis. Een jaar waarin je een relatiebreuk verwerkte en waarin vooral duidelijk werd dat jullie voor altijd verder moeten zonder Seppe, je 29-jarige broer. Bij het maken van de regenboogjes met de hogedrukreiniger dacht ik ook aan hem, Lotte. Hij duwde je met zijn hand de rode buitenste boog omhoog. Je lachte.

Toen de UCI-interviewer – die al jaren uitblinkt in oppervlakkigheid en duidelijk nooit zijn huiswerk maakt – voor de derde keer An amazing year! liet vallen kreeg ik plaatsvervangende schaamte. In some way an amazing year, in some way a very hard year, fluisterde je zachtjes alsof je hem iets duidelijk wilde maken. Hij wist niet waarover je het had. En als hij het wel wist, was het nog pijnlijker. Geen troostend woordje, geen enkele blijk van empathie.

Je broosheid stond in schril contrast met de manier waarop je in het laatste half uur van de wedstrijd het wereldkampioenschap naar je hand zette. Klinisch kalm, met een vernietigende precisie die de brandstoftank van de concurrentes een voor een leegzoog. De Deense Cecilie Uttrup Ludwig kraakte als laatste. Na een laatste keer Montrose Street kon je beginnen nadenken over wat er op je afkwam. Weten dat je wint nog voor de wedstrijd is afgelopen, het is een gevoel dat slechts weinig topatleten kennen.

En we zouden je oneer aandoen als we na het eerste super WK enkel over die wegrit spreken. Drie keer goud, één keer brons. Glasgow 2023 zal voor altijd het wereldkampioenschap van Lotte Kopecky blijven. Neem nu maar wat tijd om te genieten en alles een plaatsje te geven. Wij kunnen nauwelijks wachten om je in die magische trui de klassiekers te zien rijden. Het zal er mee voor zorgen dat de wintermaanden voorbij zullen vliegen. Waarvoor dank, Lotte.