Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Karel Geraerts. De ex-speler van Club Brugge en ex-coach van Union tekende deze week bij de Duitse traditieclub Schalke 04. Karel mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Karel,
Congratuliere. Je mag je trainer van Schalke 04 noemen. Gelsenkirchen, de Nordkurve, Blau und Weiß ein Leben lang. Meer Traditionsverein bestaat nauwelijks. Toen ik pas bij de VRT begon in 1997, werd ik naar het Ruhrgebied gestuurd. Op missie voor Sportweekend naar de UEFA-cupwinnaar. Ik moest het Kampfschwein interviewen na een match van Schalke. Naast Marc Wilmots sprak ik er toen ook Youri Mulder. Dat ik vele jaren later samen met zijn vader Jan en met Youri zelf wereldbekermatchen zou analyseren en vrienden zou worden, durfde ik toen zelfs niet dromen. Youri is een geweldige gast. Hij speelde bijna een decennium voor Schalke en verloor er zijn hart. Nog altijd verstrengeld met de club heeft hij jou dus getipt na de uitzending van Extra Time van 4 september. Je had die avond indruk gemaakt. Waar een voetbaltalkshow al niet goed voor is.
Je bent niet het type dat urenlang teksten wil debiteren in het licht van een grote schijnwerper voor een lege zaal
Ik stuurde je daags nadien ook een berichtje. Zelden een gast in Extra Time zo zijn stempel zien drukken zonder dwingend te willen zijn. Je straalde pure klasse uit. Zoals je dat ook deed langs de zijlijn, op persconferenties en in interviews bij Union, Karel.
We zijn er gewoon niet uitgeraakt, was je simpele antwoord toen gevraagd werd naar het afspringen van een nieuwe overeenkomst bij Union. Dan ben je een paar dagen boos, maar wil je niet kapotmaken en vergeten wat je samen hebt gedaan. We praten ondertussen opnieuw met respect voor en over mekaar.
Een levensles van een prille veertiger. Van rancune wordt niemand beter. Je bent niet het type dat urenlang teksten wil debiteren in het licht van een grote schijnwerper voor een lege zaal. Geen nonsens. What you see is what you get. Zo heb ik ze graag, Karel. Mijn sympathie heb je. Ik heb Schalke 04 dan ook onmiddellijk aan mijn favorieten op Livescore toegevoegd.
Ik ben klaar om de heropstanding van de Königsblauen van dichtbij te volgen, want de club is sportief wel degelijk op de dool. Zeven op zevenentwintig. Bivakkerend onderin de Duitse tweede klasse. Je houdt het niet voor mogelijk, maar het is zo. En misschien is dat het mooiste geschenk dat een nieuwe trainer zich kan indenken.
Het kan alleen maar beter. Er zijn amper negen van de vierendertig matchen gespeeld. Als je snel een antidotum vindt, is nog veel mogelijk en wenkt de heldenstatus in Gelsenkirchen. Clever als je bent, zou je dit niet doen zonder het potentieel van een groep te zien. Ik heb er het volste vertrouwen in, Karel. Je hebt alles om een van de beste Belgische voetbaltrainers ooit te worden. Je koppelt een helder discours aan inzicht en visie. Drie basisvoorwaarden.
Maar vooral: je bent een mens onder de mensen. Het doorgronden van je spelers en weten wat ze nodig hebben om optimaal te functioneren is de allerbelangrijkste kwaliteit waarover een coach moet beschikken. En die heb je.
Bovendien is de timing uitstekend. De dagen worden korter, de tennistornooien waar we mekaar wel eens tegenkwamen zijn voorbij en voetbal helpt ons om de wenende wereld even te vergeten. Ook al willen we dat niet en voelen we mee met de mensen die lijden en kijken we vol onbegrip toe. In Jeruzalem zijn twee Palestijnen doodgeschoten. Ik bracht vlak voor het schrijven van deze brief een vierjarig knaapje naar de Sportvijver in Diksmuide. Bovenstaand zinnetje kwam vanop de achterbank en werd gedeclameerd als kwam het van een volleerd nieuwsanker. Het was de herhaling van een zinnetje uit het radionieuws. Wat zijn Palestijnen, papa?, voegde hij er nog aan toe. Het perspectief was plots opnieuw heel duidelijk. Sport als belangrijkste bijzaak in het leven. Niets moet, alles mag. Geniet ervan, Karel.
Met warme groeten,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier