Karl schrijft een brief naar José De Cauwer: “Je zei niets en gaf me een knuffel. Ik wist genoeg”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Aan de vooravond van de start van het klassieke wielervoorjaar schrijft hij een brief naar José De Cauwer, zijn co-commentator in de VRT-studio na het afscheid van legende Michel Wuyts. José mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste José,

Een vreemde kronkel van het pensioenspook heeft ons na al die jaren plots heel dicht bij mekaar gebracht. De komende maanden gaan we vierentwintig keer net niet op mekaars schoot, maar wel op mekaars lip in een commentaarcabine zitten. Ik had het eerlijk gezegd niet zien aankomen, maar ik kijk er wel heel erg naar uit. Meer nog. Ik was helemaal geen vragende partij om commentator te worden tot de Sporzamanager vorig jaar aan mijn deur stond met de vraag of ik het zou zien zitten om dat te doen bij de eendagswedstrijden. Ik heb niet onmiddellijk ja gezegd, ik heb zelfs letterlijk gevraagd of mijn beslissing impact had op wat er met Michel Wuyts zou gebeuren. Dat bleek niet het geval. Anders zou geen haar op mijn hoofd eraan gedacht hebben om het toch te doen.

Een speciaal ras, die De Cauwers

Vier weken heb ik gepiekerd. Jij gaf zelf de doorslag voor mijn beslissing. We zagen mekaar voor het eerst nadat de vraag was gekomen toen je met Hennie Kuiper te gast was in Vive le vélo. Ik legde je toen mijn dilemma voor. Je zei niets en gaf me een knuffel. Ik wist genoeg. Dat het met jou zou zijn, was voor mij een conditio sine qua non. Anders was ik er nooit aan begonnen. En zaterdag is het zover. Met de Omloop Het Nieuwsblad begint een nieuw professioneel hoofdstuk. Ik zag je de voorbije week twee keer en je lijkt me helemaal klaar voor een doorstart. Ik merkte het ook al aan je berichtjes de voorbije tijd. Küng op 58”, Ethan Hayter op 1’06”... Het ging over Remco Evenepoel in de Algarve. Ik stuurde je tijdens de Ruta del Sol dat Rune Herregodts ook geen gewone smurf is. Je antwoordde: gezien op Tiz-Cycling. Je zat op de eerste rij om alles te volgen. Gedreven als een broekvent van tweeëntwintig, maar wel vijftig jaar ouder. Een speciaal ras, die De Cauwers. Je vader is boven de honderd en speelde tot voor kort nog met de duiven. De appel valt niet ver van de boom.

Het ontbreekt me aan epitheta om je taaiheid en je leepheid te beschrijven, José. Dat laatste als compliment. Ik lees wel eens dat je je zelfs nu nog als een coureur zou gedragen. Als een opportunist die van wiel naar wiel springt. Als het al zo zou zijn, is het met het hart op de juiste plaats. Welke ploegleider zou lonen van renners en personeel voorschieten met het risico die centen nooit terug te zien? Jij deed het toen François Lambert je bij ADR de hemel op aarde beloofde. De sportieve successen volgden, het geld niet. De beslissing om zelf te betalen, heeft je een groot deel van je leven achtervolgd, maar het siert je ongelooflijk. De voorbije vijfentwintig jaar – zo lang lopen we al op de Reyerslaan rond – hebben we mekaar vaak gezien. Het klikte ogenblikkelijk. Op geen enkel moment had ik het gevoel dat ik van jou een dolk in mijn rug kon verwachten. Dat doet me vermoeden dat we ons de komende weken, maanden en hopelijk jaren echt gaan amuseren.

Kleine meningsverschillen komen er ook. Ongetwijfeld. Zoals in de beste huishoudens. Maar blijven hangen, zullen ze niet en ik denk ook niet dat een van ons zich straks in de cabine zal opstellen als een wijsneus van het eeuwige gelijk. We zijn allebei gebeten door de koers, maar we kunnen ook relativeren als het moet. Er is meer in het leven. Met passie commentaar geven, een hecht team vormen met alle Sporzacommentatoren en zoveel mogelijk plezier maken. Als we ons eigen enthousiasme op de juiste manier in de huiskamer krijgen, wacht ons een mooie tijd. Nog één afspraak, José. We fietsen de komende tijd zonder kopman, eten de borden samen leeg en rijden hand in hand over de aankomststreep. Forza Sporza!

Warme groet en tot zaterdag,