Karl schrijft een brief naar Jo De Meyere: “Je verdient geen plek in de Vlaamse canon, je bént de Vlaamse canon”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot Jo De Meyere, die op zijn 85ste zijn afscheid aankondigde als acteur. Jo mag altijd antwoorden: karl@kw.be

Beste Jo,

Als jij de acteerdeur achter je dichttrekt, horen we allemaal een luide knal. De grendel valt in het slot, het gordijn gaat een laatste keer dicht. We sluiten met z’n allen een tijdperk af. Het besef dat alles eindig is, overvalt ons nog maar eens. De aankondiging dat je zou stoppen met acteren klonk als de aankondiging van je eigen begrafenis. Gelukkig ben je er nog. Maar tegelijkertijd ook niet meer. Al is je oeuvre een erfenis die nooit meer verloren gaat. We gaan ervan uit dat de filmspoelen die destijds bij de BRT en NOS werden opgeslagen ondertussen allemaal gedigitaliseerd zijn. Een zoekopdracht in het VRT-archief onder de naam Jo De Meyere levert duizenden treffers op.

Als we je volledige audiovisuele nalatenschap nog eens willen bekijken of beluisteren zullen we zelf 85 jaar zijn. Die Jo De Meyere is toch een geweldige acteur. Ik hoorde het mijn ouders tig keer zeggen toen we in de zetel zaten en je ons meenam in een van je talloze rollen op een van je vele trips. Ik weet niet meer of je bij mij voor het eerst opduikt als Mentie of als kapelaan Erik Odekerke. De Paradijsvogels en Dagboek van een Herdershond. Geen aflevering gemist. Ook niet in tijden dat uitgesteld kijken nog niet bestond. We moesten er zelfs niet aan herinnerd worden, beste Jo.

“Als er een cast van een prestigieuze serie of film moest worden samengesteld, kwamen ze bij jou uit zoals een bondscoach Kevin De Bruyne altijd als eerste op zijn blad zet”

Veertig jaar geleden hadden we sowieso veel minder aan het hoofd en als er al eens iets anders in de agenda stond bracht de VHS-recorder redding. Kijken naar de series waarin jij meespeelde stond in de kinderjaren ook synoniem voor het eten van bloemkoolroosjes en selderstengeltjes met cocktailsaus en hamrolletjes gevuld met Boursin op een prikkertje. Een appelsapbrikje met rietje naast me op het salontafeltje. En naar bed met de muziek van de generiek van de reeksen die als mantra door je hoofd bleef dansen. Ik kan de tune van De Paradijsvogels en Het Pleintje nog altijd neuriën. Jeugdherinneringen om te koesteren.

Je verdient geen plek in de Vlaamse canon, je bént de Vlaamse canon, beste Jo. Heterdaad, Stille waters, De zaak Alzheimer, Flikken, Katarakt, Salamander… Als er een cast van een prestigieuze serie of film moest worden samengesteld kwamen ze bij jou uit zoals een bondscoach Kevin De Bruyne altijd als eerste op zijn blad zet. En bovenal ben je de personificatie van de droom. Geschoold als maatschappelijk werker dan toch maar de toneelschool en het volatiele, onzekere, bestaan van de acteur nagejaagd om uit te groeien tot het gezicht en de stem van acterend Vlaanderen. Niets is onmogelijk.

“Grote acteerprestaties blijven bij maar ook banaal lijkende tussenkomsten in je eeuwige streven naar rechtvaardigheid”

Als je me drie namen vraagt van Vlaamse acteurs of actrices die de meeste indruk op me hebben gemaakt kom ik bij Chris Lomme, Jan Decleir en jou uit. Grote acteerprestaties blijven bij maar ook banaal lijkende tussenkomsten in je eeuwige streven naar rechtvaardigheid. Zo nam je het in de legendarische Pak de Poenshow van de broers Verreth op voor een kandidaat wiens antwoord dokter op de vraag: Wat is het beroep van Cliff Huxtable in The Cosby show? werd afgekeurd. Ze zochten gynaecoloog en de gerechtsdeurwaarder kwam tussenbeide. Hij heeft het geweten.

Je kon het niet hebben en droeg bij tot een van de meest memorabele momenten in de Vlaamse televisiegeschiedenis, een liveshow waarin nagenoeg alles fout liep en René Verreth zelfs de naam van de internationale artiest die moest optreden was vergeten: En dan nu Percy, Percy, u kent hem wel, Percy… Percy Sledge dus. Het moet ook bij jou zoveel jaren later een glimlach op je gezicht toveren. Op 85 jaar met pensioen na al die jaren te hebben geëxcelleerd in wat je zo graag deed. Zie het als een voorrecht en geniet voortaan van andere dingen, beste Jo. Voetballende kleinkinderen aanmoedigen bijvoorbeeld. Probeer je gevoel voor rechtvaardigheid daar wel achter te laten op de parking. Het zou kunnen leiden tot discussies waar nooit een einde aan komt… over de arbitrage. Bedankt voor alles.

Warme groet,