Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar striptekenaar Jeroom. In het Play4-programma ‘Boris’ trok Jeroom naar Canada op roadtrip om zijn overleden broer te eren. Jeroom mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Lieve Jeroom,
Er wordt bij ons thuis (op uitzondering van nieuwsprogramma’s en sport) momenteel heel weinig televisie gekeken. Niet zelden gaat het rond negen uur ’s avonds als volgt: vriendin pakt de afstandsbediening en zet het toestel op, zapt richting TV-gids en mompelt iets. Ik versta het niet, maar frons achter mijn laptop even de wenkbrauwen en kan wat ze zegt – zelfs zonder het te verstaan – moeiteloos reproduceren: Er valt op tv opnieuw niets te zien. Het vervolg. Ze zet het toestel uit en gaat verder op de smartphone.
Het is een aaneenschakeling geworden van herkenbare, humoristische en emotionele prikkels die ons tegemoet lachten
Dit scenario wordt minstens een keer of drie per week herschreven. De budgetrondes in de ivoren torens van programmadirecteuren zorgen dat we geringd door een monotoon leven verder moeten. Ik overdrijf. Zeldzame uitschieters verzachten de pijn. Op die avonden laten we de televisie wel nog binnen in onze woonkamer. Een jaar op zee en Boris waren de pareltjes die de voorbije weken tekenen van geslaagde vrolijkheid in onze harten brachten. Met jouw programma als absolute winnaar, Jeroom.
Een lach, traan, vriendschap, verbinding en waardig afscheid nemen op een stijlvolle en goed gedoseerde manier bij mekaar gebracht. Het idee nobel: een ode brengen aan een 25 jaar geleden overleden broer, jouw broer. Met maten doen waar hij door die vermaledijde ziekte nooit de kans toe kreeg. Jonas Geirnaert en Bockie De Repper als gedroomde reisgezellen voor een trip door Canada, de droomreis van Boris.
Het is een aaneenschakeling geworden van herkenbare, humoristische en emotionele prikkels die ons tegemoet lachten. Dat jij en je familie niet gespaard werden door het noodlot greep ons aan. Hoe je ermee omgaat nog meer. Tegenslagen die in veel gevallen de verstandelijke vermogens op non-actief zouden zetten, wekken bij jou blijkbaar creativiteit los. Een verwerkingsproces van een uitzonderlijke schoonheid dat leidde tot een televisieprogramma dat met prijzen mag worden overladen.
Het toeval wil dat we mekaar op 12 mei in Diksmuide zagen ter gelegenheid van het gala van de Diksmuidse jeugdvoetbalacademie. Je gaf me een knuffel bij aankomst, Jeroom. Warm en oprecht. Het verbaasde me zoals het me na dertig jaar ook nog verbaast dat ik alles geloof wat op televisie wordt getoond. Bockie heeft in de realiteit niet gehunkerd naar knuffels van je, maar is ermee overladen.
We zagen mekaar twee dagen na de aflevering van Boris waarin het woord Diksmuide was gevallen. No Means No, de favoriete Canadese band van je broer had er blijkbaar opgetreden. Dat kon enkel in de 4AD zijn. Toen ik die aflevering zag, schoten mijn zintuigen alle kanten op. Zou ik je op de één of andere manier kunnen verrassen met een herinnering die je nog een fractie dichter bij Boris zou kunnen brengen? Vijf minuten later hing ik aan de lijn met de fantastische bezieler van muziekclub 4AD. Patrick Smagghe wist dat No Means No meer dan een keer in zijn club had opgetreden en zou eens kijken of hij iets kon terugvinden in het archief. Een kwartier later volgde een whatsapp: Ze speelden vier keer bij ons. Op 9 november 1991, 4 juni 1996, 9 december 2006 en op 3 oktober 2012. Ik heb nog een originele affiche van 2006 gevonden. Hoe geraakt die bij jou?
Ik sprong in de auto, kreeg een affiche en een paar anekdotes. De bandleden van No Means No waren in de 4AD vrienden van het huis geworden. Met hun muziek, authenticiteit en eenvoud hadden ze niet alleen het hart van je broer veroverd, maar duidelijk ook van andere Belgen. Patrick vertelde dat ze in de gezelligheid van de babbel en de drink na afloop van hun eerste optreden de enveloppe met hun gage van ettelijke tienduizenden Belgische franken (sic) gewoon op tafel hadden laten liggen. Schoon toch?! Je wist even niet waar je het had toen ik je de affiche gaf. Het maakte me zielsgelukkig om jou blij te zien, Jeroom.
Je bent een mooie en warme mens. Boris is vereeuwigd en het leidde tot het beste dat de voorbije jaren in Vlaanderen op televisie is vertoond. Het louterende effect van een trip down memory lane en van de prettige leegte en zelfspot van the boys op een roadtrip door een prachtig land. Je leverde een document af dat je niet alleen zelf kan koesteren, maar dat ook een mooie plek krijgt in het rijke televisiearchief van dit land. Waarvoor heel veel dank.
Met warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier