Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Jaimie Van Kerschaver, die de rol van tuincentermedewerker Gianni vertolkt in ‘Nonkels’. Jaimie mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Jaimie,
Of zeg ik Gianni of Jack Amai M’n Klak? Van zodra jij op televisie komt, is het alsof de zon begint te schijnen. De ster van Down the Road is ook de vedette van Nonkels. Dat de cultserie het zo goed doet, heeft veel met Willy, Luc en Pol Persyn te maken, maar ook met de onbevangenheid waarmee Gianni floreert in Tuincentrum Van Eeden. Je acteert alsof je nooit iets anders hebt gedaan. Natuurtalent. Je betovert en bekoort. Een glimlach om in te kaderen, ontwapenend enthousiasme om jaloers op te zijn. Toen Lucien in Oostende het nieuwe lief werd van Lizette en jij in het VRT-journaal een rondleiding mocht geven in het nieuwe restaurant, kreeg ik zin in een mozzarella-pastaatje. Je strooit bij elke verschijning een rijk boeket aanstekelijke emoties in het rond. De overtreffende trap van positief is voor jou uitgevonden, lieve Jaimie.
Het syndroom van Down hoeft geen beperking te zijn. Je bewijst het elke dag. Ik ken veel mensen die geen Down hebben, maar wel met tal van beperkingen door het leven gaan omdat ze zichzelf weigeren te zijn, omdat ze een rolletje spelen in een zoektocht naar erkenning. Alle mensen willen hetzelfde: erkend worden. Erkenning is de reden waarom de meesten onder ons niet gelukkig kunnen worden in een tentje in het oerwoud. We hebben een sociale basisbehoefte. Ook mensen met het syndroom van Down. Jij laat het allemaal minder complex lijken.
Blijf gewoon doen wat je graag doet en blijf vooral jezelf, Jaimie
Misschien miskijk ik me erop. Maar volgens mij ben jij wat we zien. Goeiemorgen morgen, elke dag. Een duizendpoot die mensen vermaakt door gewoon Jaimie te zijn. Nu eens de olijke barman in Walrave, dan weer de rasacteur in Chantal of Nonkels en een andere keer DJ Jack Amai M’n Klak op Kamping Kitsch. Of hoe je in Down the Road Sophie het hof maakte. Vertederend mooi. Met een T-shirt van Ik zen nogal ne keirel hé drukte je haar tegen je aan. Sophie, ik heb geen gevoelens voor Brenda, maar ik heb wel gevoelens voor jou. Zo eenvoudig kan het zijn. De wederzijdse verliefdheid spatte van het scherm, ook al zeiden jullie het even rustig aan te willen doen.
Rust is relatief. Je bent een en al energie, Jaimie. De opsomming hierboven is lang niet af. Ook als vedette van G-voetbalploeg van KV Oostende en als bewoner van Huis André scoor je. Je bent geboren om te entertainen. Ondertussen waakt mama Suzie over haar artiest als een klokhen over haar pasgeboren kuikentjes. Manager, chauffeur, persoonlijke assistente. Je alles zoals je haar zo graag noemt is nooit ver uit de buurt. Weet je, Jaimie. Je doet me vaak denken aan Wim. Jij kent Wim niet, ik ontmoette hem zo’n vijfenveertig jaar geleden. Hij had ook Down en was de vurigste supporter van Dynamo Bovekerke, de ploeg waar mijn vader in doel stond en ik elke zondagmorgen mee naartoe mocht. Wim was de zoon van de voorzitter en werd snel een vriendje zoals ook de kinderen van de andere voetballende papa’s dat werden. Ik heb Wim een jaar of zeven echt goed gekend. Hij was goudeerlijk, grappig en super lief. Ik weet niet wat er van hem is geworden, maar vergeten ben ik hem nooit. Hij zal altijd herinneringen bij me oproepen, terwijl jij ondertussen een deel van ons collectief geheugen bent geworden.
Je televisie- en acteercarrière zit er nog lang niet op. Die is nog maar goed en wel begonnen. Blijf gewoon doen wat je graag doet en blijf vooral jezelf, Jaimie. Je zorgt voor een opwindende gloed in de huiskamer en maakt de mensen rond je gelukkig. Talenten waar niet veel mensen over beschikken. Jij hebt ze in overvloed. We hebben mekaar nog nooit ontmoet. Ik hoop dat het snel eens gebeurt. Als er een gaatje in de agenda komt, spring ik wel eens binnen in Walrave in de hoop je daar te zien. En anders, tot ergens down the road.
Warme groeten,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier